Πῶς ξέμεινες μοναχούλα σου καμπιουλίτσα πάνω στό χωματένιο μονοπάτι!..Τόσο μικρούλα ἡ ζωούλα σου....Νά σοῦ πῶ κάτι? Εμεῖς ζούμε πιό λίγο ἀπό σένα καί δέν τό ξέρουμε...
Σκοτώνουμε τίς καρδιές μας,ὅ,τι ὄμορφο θά μποροῦσε νά ὑπάρχει μέσα ἐκεῖ....Δίνουμε καί δινόμαστε κι ἔρχεται μιά στιγμή τόσο γρήγορη, ὅπως ἕνας δήμιος σηκώνει τό τσεκούρι του πάνω στό λαιμό τοῦ θύματός του και τελειώνουν ὅλα...
Ὅπως ἐσένα ἡ ζωούλα σου εἶναι κάτω ἀπ' τό παπούτσι τοῦ περαστικοῦ ἤ τό ψεκαστήρι τοῦ κηπουροῦ, ὅπως κάποιοι σέ φοβοῦνται ἤ σέ σιχαίνονται, ἔτσι κι εμεῖς εἴμαστε κάτω ἀπό τή θυμωμένη κίνηση κάποιου δήμιου, συνήθως γνώριμου πού λέγεται φίλος μας ἤ δικός μας...
Κι ἔχουμε κι ἐμεῖς φόβο καί σιχασιά καί κάποιοι παλεύουμε νά τά σβήσουμε ...Κι ὕστερα ὁ καλός Θεός σέ παρηγορεῖ....Σοῦ βάζει ἕνα μεγάλο πάρκο μέ δέντρα καί λουλούδια, βουνό καί θάλασσα νά χαζεύεις, σοῦ βάζει τόν ἥλιο του νά σέ ζεσταίνει κι ἕνα ἁπαλό ἀεράκι νά σέ ξεχτενίζει ναζιάρικα καί νά σέ δροσίζει....
Ἅμα τά δεῖς αὐτά τά ὄμορφα καί καταλάβεις πώς εἶναι δικά Του, παίρνεις κι ἐσύ ἀπό τήν ὀμορφιά τους....Ναί καμπίτσα μου....Πόσοι ἀπό αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού σέ βλέπουν τόσο μικρούλα σέ φοβοῦνται καί τσιρίζουν....
Κι αὐτοί οἱ ἴδιοι δέν φοβοῦνται νά τσαλαπατίσουν ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο....Ὅμως πᾶμε σπίτι τώρα φλύαρη σκέψη μου νά ξεκουραστοῦμε καί νά εὐχηθοῦμε σ' ὅλους τούς φίλους νά εἶναι πάντα ὄμορφοι μέ ἀγάπη..
Σκοτώνουμε τίς καρδιές μας,ὅ,τι ὄμορφο θά μποροῦσε νά ὑπάρχει μέσα ἐκεῖ....Δίνουμε καί δινόμαστε κι ἔρχεται μιά στιγμή τόσο γρήγορη, ὅπως ἕνας δήμιος σηκώνει τό τσεκούρι του πάνω στό λαιμό τοῦ θύματός του και τελειώνουν ὅλα...
Ὅπως ἐσένα ἡ ζωούλα σου εἶναι κάτω ἀπ' τό παπούτσι τοῦ περαστικοῦ ἤ τό ψεκαστήρι τοῦ κηπουροῦ, ὅπως κάποιοι σέ φοβοῦνται ἤ σέ σιχαίνονται, ἔτσι κι εμεῖς εἴμαστε κάτω ἀπό τή θυμωμένη κίνηση κάποιου δήμιου, συνήθως γνώριμου πού λέγεται φίλος μας ἤ δικός μας...
Κι ἔχουμε κι ἐμεῖς φόβο καί σιχασιά καί κάποιοι παλεύουμε νά τά σβήσουμε ...Κι ὕστερα ὁ καλός Θεός σέ παρηγορεῖ....Σοῦ βάζει ἕνα μεγάλο πάρκο μέ δέντρα καί λουλούδια, βουνό καί θάλασσα νά χαζεύεις, σοῦ βάζει τόν ἥλιο του νά σέ ζεσταίνει κι ἕνα ἁπαλό ἀεράκι νά σέ ξεχτενίζει ναζιάρικα καί νά σέ δροσίζει....
Ἅμα τά δεῖς αὐτά τά ὄμορφα καί καταλάβεις πώς εἶναι δικά Του, παίρνεις κι ἐσύ ἀπό τήν ὀμορφιά τους....Ναί καμπίτσα μου....Πόσοι ἀπό αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού σέ βλέπουν τόσο μικρούλα σέ φοβοῦνται καί τσιρίζουν....
Κι αὐτοί οἱ ἴδιοι δέν φοβοῦνται νά τσαλαπατίσουν ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο....Ὅμως πᾶμε σπίτι τώρα φλύαρη σκέψη μου νά ξεκουραστοῦμε καί νά εὐχηθοῦμε σ' ὅλους τούς φίλους νά εἶναι πάντα ὄμορφοι μέ ἀγάπη..
24 Φεβρουαρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου