Αὐτό τό κουκλάκι τό ἔφτιαξα χθές μετά πού γύρισα στό σπίτι ἀπό τήν ἐκκλησία....Μ' ἔχει πιάσει μιά ἀλλεργία στό μάτι, ἐπώδυνη κι ἐνοχλητική καί δέν εἶχε κοντά μου φαρμακεῖο, πού νά ἐφημερεύει....Ὅσο ἤμουν στήν ἐκκλησία ἔνιωθα καλά....
Στό σπίτι ὅμως, τό μάτι μοῦ θύμιζε διαρκῶς ὅτι ἔχει πρόβλημα.. .Ξεκίνησα νά ἀνακατεύω ἕνα συρτάρι νά ξεχαστῶ καί βρίσκω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιές, πού δέν εἶχα φορέσει ποτέ..
Τίς στριφογύριζα κάπως παιχνιδιάρικα, κάπως νευρικά καί μοῦ ῤθε ἡ ἰδέα....Θυμήθηκα τί ὑλικά ἔχω στό σπίτι....Παίρνω κλωστή, βελόνα, δυό κουμπιά πάνινα πού εἶχα, μαρκαδόρους γιά ὕφασμα καί κάτι κορδελάκια πού εἶχα πλέξει μέ βελονάκι πρίν καιρό...
Ἀσχολήθηκα περίπου δύο ὧρες χαλαρά καί ξέχασα τό μάτι μου τελείως...Ἔβαλα τό κουκλί μου πάνω στό ἐπιπλάκι καί χαμογέλασα,,,Ἔγραψα καί τ' ὄνομά μου πίσω του, λές κι ἤμουν μαθητριούλα.... Πέφτει ἡ ματιά μου σέ μιά εἰκονίτσα ξύλινη πού ἔχω μέσα στό κουτί μέ τά ραφτικά μου..."Παναγία μου, τί Μάννα εἶσαι σύ?.. Πάλι μέ ἔσωσες.....Ἔχω Πατέρα, ἔχω καί Μάννα κάθε λεπτό....Αὔριο θά εἶναι ὅλα καλλίτερα...
Σήμερα τό μάτι μου ἦταν χειρότερα...Πῆγα ὅμως στό φαρμακεῖο, πῆρα τήν κατάλληλη ἀλοιφή καί ἀμέσως μετά στό γυμναστήριο... Κάποια στιγμή μέ βλέπει ὁ γυμναστής μέ μαῦρα γυαλιά νά κάνω ἄρσεις μέ τή στραβομπάρα ...."Τί ἔπαθες?", μέ ρώτησε...
-"Ἀλλεργία στό μάτι..Τσούξιμο καί φαγούρα καί μέ πονάει ἡ ἀντηλιά.."...
-"Τότε γιατί ἧρθες??...Ἔπρεπε νά μεἰνεις στό σπίτι νά ξεκουραστεῖς.."...
-"Τί λές??..Καί πῶς θά γίνει καλά τό μάτι χωρίς γυμναστική??"...
Μέ κοίταξε μέ ἀπορία τό παλληκάρι καί χαμογέλασε...Χαμογέλασα καί γώ καί τοῦ εἶπα ἁπλά πώς ἡ γυμναστική βοηθάει στήν ψυχολογική ἀντιμετώπιση ἀπό τό νά ἔμενα στό σπίτι ξύνοντας τό μάτι μέ γυαλόχαρτο....πού λέει ὁ λόγος...
Θυμήθηκα κάτι , πού ἔκανα πρίν τρία χρόνια καί δέν ξέρω κἄν, πῶς νά τό ἀποκαλέσω.....Ὅταν ἤμουν στό ὀγκολογικό γιά νά κάνω τά "σχήματά "μου, ἔμπαινα στό μπάνιο, πού ἦταν πραγματικά πολύ ἄνετο καί ἔκανα γυμναστικές ἀσκήσεις, ὅσες μποροῦσα....Ἄς πῶ ὅτι τό ἔκανα κρυφά, γιατί δέν εἶχα ἐνημερώσει κανέναν καί ἡ ἐμφάνισή μου ἦταν, πῶς νά τό πῶ??. "Τό παρόν κατεδαφίζεται...Προσοχή, μπάζα.."...
Ἦταν ἕνα συνήθειο χρόνων καί δέν μποροῦσα νά τό ἀποβάλλω....Μοῦ εἶχε γίνει βίωμα.....Κι ἕνας λόγος παραπάνω, πού εἶχα τό χάλι μου τό κατάμαυρο, ἤθελα μέ τή γυμναστική νά ἐπιβεβαιώνω τόν ἑαυτό μου, πώς ὅσο κινοῦμαι, εἶμαι καλά.....
Αὐτό θυμήθηκα στήν τόσο ἁπλή ἐρώτηση τοῦ γυμναστή.....Καί δέν εἶχα νά δώσω καί γώ μιά ἁπλή ἀπάντηση γιατί τό μυαλό μου κάνει δρομολόγια στά μονοπάτια τοῦ χρόνου καί μετά δέν βρίσκω τό δρόμο τῆς ἁπλότητας...
Γι'αὐτό σᾶς λέει ἡ καρδιά μου ναί., λίγο παραπονιάρικα, μήν ἀντιγράφετε συνέχεια κι ἀκατάπαυστα..... Τά ἕτοιμα βοηθᾶνε στή γνώση καί τήν πληροφορία....Δῶστε ὅμως καί κάτι δικό σας, κατάδικό σας, πού νά μιλάει καί νά γράφει μέ τό δικό σας ὄνομα, χωρίς φειδώ ἤ ἀνασφάλεια....
Αὐτό εἶναι πού βοηθάει πολύ νά βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τήν ἁπλότητα πού στερεῖται καί ἀγωνίζεται νά τήν βρεῖ, ὅσο ζεῖ μέσα στά δύσκολα πού πάντα ξεφυτρώνουν .....Ὁ αὐθορμητισμός καί τά λόγια τῆς καρδιᾶς......Ἁπλά....Τόσο ἁπλά....
30 Ὀκτώβρη 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου