Ξεκίνησε ἀπό ἕνα πρόβλημα πού εἶχα μέ τήν ὄρασή μου ὄχι ὅμως παθολογικό....Βρέθηκα σέ ἕνα κέντρο αἰσθητικῆς καί τούς ἐξηγοῦσα τό πρόβλημά μου, τό ὁποῖο εἶχε καταλήξει νἀ μοῦ φέρνει ζαλάδες, ὑπνηλία καί πόνο στά μάτια...
Θά τό διορθώσουμε ἐμεῖς μοῦ ἔλεγαν μέ σιγουριά καί ἐπιμονή....Ρώτησα καί τή γιατρό τους γιά σχετική ἐπέμβαση καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι ἕνα χειρουργεῖο τριῶν ὡρῶν καί χρειάζεται γενική νάρκωση...Τά ἐπακόλουθα, οἰδήματα, ἐκχυμώσεις, άποχή ἀπό κάθε δραστηριότητα κλπ..διάφορα...Σκέφτηκα τήν ταλαιπωρία καί ἐπέλεξα νά ἀφεθῶ στίς ὑποσχέσεις τῶν "καλῶν κυριῶν" πού θά μέ ἔβγαζαν ἀπό τήν ταλαιπωρία μέ τίς δικές τους μεθόδους...
Ἐννοεῖται ὅμως πώς ἡ ἐπιχείρηση "θά τό φτιἀξουμε τό πρόβλημα ἐμεῖς" ἦταν μουσαδένια καί κατέληξε μιά ἀπάτη καί μιά ἐξαπάτηση...Δέν ἔβλεπα σχεδόν καμμία βελτίωση καί ἡ ἀπάντηση ἦταν " δέν ἀνταποκρίνεται ὁ ὀργανισμός σου ἀλλά θά προχωρήσουμε καί σέ ἄλλες μεθόδους καί θά δεῖς πώς ὄχι μόνο θά συνέλθει ἡ ὄρασή σου, ἀλλά θά μικρύνεις καί μιά δεκαετία..."..
Ἐξηγοῦσα πώς ὁ σκοπός μου δέν εἶναι νά ξεπεράσω τό χρόνο, ἤ νά τόν ξεγελάσω, οὔτε νά τοῦ κρυφτῶ.....Ἀδιανόητο γιά τίς "καλές κυρίες"..."Ἐδῶ ἐμεῖς διορθώνουμε ὅλα τά προβλήματα χωρίς νυστέρι καί χωρίς φάρμακα" ἦταν ἡ διαβεβαίωσή τους,.................
Ἔπρεπε νά εἶχα φύγει καί νά πήγαινα σέ ἕνα ἱατρεῖο νά πάρω κι ἄλλες ἀπόψεις...Οἱ "καλές κυρίες" ὅμως μέ εἶχαν διπλαρώσει ἀσφυκτικά μέ τίς ὑποσχέσεις τους καί εἶχαν καταφέρει μέ τόν τρόπο τους νά βλέπω τό πρόβλημά μου δεκαπλάσιο ἀπ'ὅσο ἦταν...Κι ἔτσι ξόδεψα ἕνα πάρα πολύ μεγᾶλο ποσό κι ὅταν στήν πορεία τούς εἶπα ὅτι αὐτό τό ποσό δέν ἀνταποκρίνεται σέ καμμία περίπτωση μέ τό ἀποτέλεσμα, ἐπέμεναν ὅτι σέ βᾶθος χρόνου θά δῶ τό τελικό ἀποτέλεσμα....
Εἶχα καταντήσει ἕνα ρομπότ...Εἶχα πιαστεῖ κυριολεκτικά σέ αὐτή τή φάκα, πού κάποιες καί κάποιοι προσπαθοῦν νά μικρύνουν ἡλικιακά ὅσο τό δυνατόν πιό πολύ καί οἱ "καλές κυρίες" σοῦ τό ἐπιβάλλουν μέ ἔναν ὕπουλο τρόπο, πολλά ὑποσχόμενο (ἄχ αὐτό τό βᾶθος χρόνου!) καί κάθε φορά πού ἀντιδρᾶς, σοῦ λένε "μά ἤδη λάμπεις δέν τό βλέπεις?"... Καλή ἡ λάμψη, ἀλλά τί νά τήν κάνω ὅταν τά μάτια μου κοντεύουν νά κλείσουν τελείως ἀπό τό βᾶρος τους κι ἔχω ξεπαραδιαστεῖ καί χάνω τό στοιχειῶδες ἐπίπεδο ζωῆς μου σύν τό πρόσθετο πιά ἄγχος τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλίωσης...
Δέν θέλω τέτοια λάμψη....Νά λάμπει ἡ μούρη μου κι ἡ ψυχή μου νά κουβαλάει ἕναν τόνο σκουπίδια καί βάσαννα καί νά 'χω καί νά ζαλίζομαι, νά νυστάζω, νά πονάω καί νά βλέπω ἀνύπαρκτα σκουπιδάκια μπροστά μου κι ἕνα μισοσκόταδο μέρα μεσημέρι...Ἀπό κάποια στιγμή καί μετά, μέσα σέ αὐτό τό περιβάλλον μέ τίς τεχνητά αρυτίδωτες καί πλαστικά ἀνέκφραστες γυναῖκες, ἄρχισα νά νιώθω ἀηδία ...
Μοῦ ἔβρισκαν συνέχεια προβλήματα ἀκόμα καί στό σῶμα μου...Ἄν μή τι ἄλλο οἱ "πλαστικές καλές κυρίες" εἶχαν τά νεανικά τους πισινά ἁπλωμένα σά νεροχύτες νά φλερτάρουν μέ τά ψωμάκια στά καπούλια τους, ἐνῶ ἐγώ μέ τό γυμναστήριο εἶχα μία φυσική ἐμφάνιση μέ τίς μικροατέλειες μου νά δένουν ἀρμονικότατα καί ὄμορφα μέ τό σῶμα μου....
Ἐκεῖ ὁ πανίβλακας ἄκουσα τό ξυπνητήρι τοῦ μυαλοῦ μου νά χτυπάει.. Ἄρχισα νά νιώθω σάν ἐκδιδόμενη γυναίκα, πού πρέπει νά ἐλέγχει δικαιωματικά ὁ "εὐγενής προστάτης"της καί νά κάνει ὅ,τι τῆς λέει γιά τό καλό της καί τήν καλή της ἐξέλιξη...Κι ὁ "εὐγενής προστάτης", μόνιμα κουφός γιά νά παραμένει ἀνεπηρέαστος ἔχοντας πάντα δίκιο.....
"Στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα, τρῶς πόρτα", λέει ἡ δική μου παροιμία...
Τελικά τήν ἔκανα τήν ἐπέμβαση μέ ἄλλο γιατρό....Ὄντως τρεῖς ὧρες κράτησε ἀλλά μέ τοπική νάρκωση καί ἀναίμακτα τελείως,..Καί μάλιστα γύρισα μέ τά πόδια στό σπίτι....Τόσο εὔκολο ἦταν...Ἀλλά φέρθηκα πανιβλακωδῶς....Δέν τό ἔψαξα ἀπό τήν αρχή νά γλυτώσω τό τεράστιο ἔξοδο, πού μέ ὁδήγησε τελικά νά ὑπομείνω ὅλο αὐτό τό καμουφλαρισμένο ρεζιλίκι, τή χειραγώγηση καί τόν ψυχαναγκασμό, ἐπειδή τό εἶχα ἀκριβοπληρώσει, ἄρα θά ἔπρεπε καί νά τό ὑποστῶ, νά λέω κι "εὐχαριστῶ" καί νά πείθω μέ τό ζόρι τόν ἑαυτό μου πώς ἔτσι εἶναι τό σωστό..
Σήμερα πιά εἶμαι καλά...Τέρμα οἱ ζαλάδες, ὁ πόνος στά μάτια, ἡ ὑπνηλία καί τά ἀνύπαρκτα σκουπιδάκια, πού νόμιζα πώς ἦταν νύχτα συνέχεια...Τά μάτια μου ἀνοίγουν πλέον φυσιολογικά κι εἶναι ἀνάλαφρα...Στόν κόσμο ὑπάρχει πολλή βρωμιά μασκαρεμένη μέ στράσια κι ἀρώματα...Ξεπερνᾶς μία στραβή κατάσταση κι ἐκεῖ πού λές "πάει κι αὐτό, ἔβαλα μυαλό", σέ χρόνο ἀνύποπτο ἔρχεται ἄλλη νά ἐπενδύσει στό πρόβλημά σου.....
Τό νά ρισκάρεις γιατί τό θέλεις καί ἐλπίζεις, ἀνεξάρτητα μέ τό ἀποτέλεσμα, εἶναι καλό, γιατί εἶναι ὁ δικός σου ἀγῶνας...Μή ρισκάρεις ὅμως ἄν πραγματικά δέν εἶναι τό δικό σου "θέλω" καί μή γίνεσαι αὐτό πού σέ κατευθύνουν ἔντεχνα οἱ ἄλλοι νά εἶσαι, γιά νά περνᾶνε αὐτοί καλά σέ βᾶρος δικό σου....Ἀφοῦ τό ἔζησα, σοῦ τό λέω...."Στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα, ἄσε νά τή φάει αὐτός" λέει ἡ ἄλλη μου παροιμία...
Εὔχομαι Ὑγεία Ψυχική καί Σωματική...
12 Ἀπριλίου 2019
12 Ἀπριλίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου