Χαμόγελα ἀληθινά

Στό πάρκο, πού μοῦ 'χει κλέψει τήν καρδιά, μιλοῦσα μέ τήν ιδιοκτήτρια ἑνός ἀπό τά διαμερίσματα.."Ἐδῶ γνωριζόμαστε ὅλοι μεταξύ μας..Εἴμαστε οἰκογένειες χρόνων..Καί τό σπίτι σου ν' ἀφήσεις ἀνοιχτό καί νά φύγεις,θά τό βρεῖς ἀπείραχτο...Κι ὅ,τι κι ἄν χρειαστεῖς, μιά πόρτα ἤ ἕνα κουδούνι ἄν χτυπήσεις, θά τρέξουμε ὅλοι.." μοῦ εἶπε..


Μέ συγκίνησε πραγματικά....'Ἦταν κάτι ἀπίστευτο γιά πόλη τῆς Ἀθήνας...'Ὅταν πρωτοῆρθα ἐδῶ, πέρασα κατ' εὐθείαν μέσα ἀπό τό πάρκο, τρία λεπτά ἀπόσταση ἀπ'το σπίτι μου, ἀλλά ἤθελα νά περπατήσω νά γνωρίσω πρῶτα τή γειτονιά....Μοῦ μύρισε χωριό....Ὁ καημός μου....Δικό μου χωριό, ὅχι δανεικό..

Ἀνηφόρες, κατηφόρες, ἀτέλειωτα σκαλιά μέ τή θάλασσα πιάτο καί τό βουνό ν' ἁπλώνεις τό χέρι καί ν τό φτάνεις....Σπίτια χτισμένα σέ πανύψηλους βράχους καί μέσα στήν κοιλιά τῶν βράχων νά ξεφυτρώνουν αὐλές γεμᾶτες γλάστρες μέ ὅλα τά χρώματα τῶν λουλουδιῶν, μέ γιασεμιά, νυχτολούλουδα, βουκαμβίλιες κι απ' ἔξω νά μπερδεύονται πεῦκα μέ ἐλιές καί ἀμυγδαλιές....

Ἐδῶ δέν ἔρχεται κάποιος εὔκολα νά μείνει....Οἱ ἄνθρωποι θέλουν ἴσωμα στά πόδια τους....Θέλουν τή θέα ἀλλά δέν θέλουν νά κόβονται τά πόδια τους ἀπ' τήν κούραση, ἀνέβα-κατέβα ἀνηφοριές καί σκάλες...

Αὐτό γιά μένα φώναζε υὑεία, ἡρεμία, ζωντάνια, ἡσυχία, ζωή.....Εἶναι ἕνα στάδιο πού δέν περνάει κάποιος εὔκολα ἄν δέν ἔχει περάσει τά φανάρια τῆς ζωῆς μέ κόκκινο, γιά νά καταλήξει νά βλέπει ὅτι ὁ παράδεισος στή γῆ, εἶναι γεμᾶτος μέ γατάκια καί λουλούδια,μέ χαμόγελα ἀληθινά...

Ἕνα παληκάρι πρίν μέρες μοῦ εἶπε κατσουφιασμένο: "Ὁ ἄνθρωπος ἅμα γεράσει, τότε θυμᾶται τό Θεό καί πάει ἐκκλησία, γιατί δέν μπορεῖ νά πάει αλλοῦ.."..

-"Δίκιο ἔχεις" τοῦ λέω,"ἀλλά εἶναι καί κάτι ἄλλο....Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι νέος, ψάχνει τό Θεό καί πάει παντοῦ καί στό τέλος τόν βρίσκει στά γεράματα καί πάει στήν ἐκκλησία γιά νά ξεκουραστεῖ.."..

Κάπως ἔτσι  ἤ ἕστωκαί λίγο καταλαβαίνεις στό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου πώς τό χαμόγελο του εἶναι ἀληθινό....

Καλή συνέχεια μας χωρίς πρωταπριλιάτικα ψέμματα..

1 Ἀπριλίου 2017