Χθές ἀπόγευμα Μεγάλης Δευτέρας...Παρέα μέ μιά κοπέλλα ἀπ' τή γειτονιά μου, πηγαίναμε τή διαδρομή γιά τήν ἐκκλησία..Μόλις φθάσαμε στό ναό εὐχηθήκαμε ἡ μία στἠν ἄλλη καί χωριστήκαμε...
Στήν εἴσοδο ἐπικρατοῦσε πολλή φασαρία...Εἶναι αὐτά τά ἐκκλησιαστικά εἴδη πρός πώληση πού γεμίζουν τό προαύλιο ἀλλά καί ἐσωτερικά τήν εἴσοδο τοῦ ναοῦ....Προχώρησα στό βάθος κι ἀκόμα ἀκουγόταν ἔντονα τό βουητό ἀπ' τό κουβεντολόι....
Κάθησα μπροστά στήν κολώνα πού ἦταν ἁγιογραφημένος ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐαγγελιστής....Κοιτοῦσε σοβαρά κατ'εὐθείαν μέσα στά μάτια....Τό μισοσκόταδο κι αὐτή ἡ ματιά, μοῦ ἔσβησαν τό βουητό ἀπ' τήν ἀκοή μου καί χώθηκα στίς προσευχές...
Ὥσπου ἔφτασε ἐκείνη ἡ στιγμή γι' αὐτό πού ψέλνουμε ὅλοι μαζί καί δυνατά, κι οἱ ψάλτες μέ τίς καθαρές χορωδιακές τους φωνές μέ ἀπογείωσαν...«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ». ...
Καί τότε βγαίνει ἕνα παληκάρι ἀπό τήν πλαϊνή πόρτα πού ἔχει τόν Ἀρχάγγελο καί ἀρχίζει νά φωτογραφίζει.. Καί γώ τό 'χασα ἀστραπιαία ὅλο αὐτό τό ὄμορφο πού κατάφερα γιά λίγο νά ζήσω....«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ». , ἀλλά ἔχω κάμερα Σωτήρ μου...Κι ἄν εἶχες γεννηθεῖ στήν ἐποχή μου καί δίδασκες καί ἀνάσταινες νεκρούς , ὅλα τά κινητά καί οἱ ψηφιακές θά εἶχαν τήν πρώτη θέση στό ἔνδυμα...
Μόνο πού ἐγώ ἡ κοινή θνητή, ἡ μυγιάγγιχτη, νοιώθω μέ λύπη ὅτι ἡ Χάρις δέν φωτογραφίζεται καί φεύγει ἐκείνη τή στιγμή.....Ξαφανίζεται.....
Ἀκόμα καί τίς Κυριακές, ὅταν φωτογραφίζει κάποιος, συγκεκριμένος κάποιος, τή Θεία Κοινωνία, πού ἔχει γατζωθεῖ ἡ προσευχή, ὁ φόβος, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίδα καί τό δάκρυ τῆς ψυχῆς καί ἐκτίθεται ἀόρατα ἀποτυπωμένη στά μάτια τοῦ κόσμου καί τήν κάθε καλή ἤ κακή σκέψη, νοιώθω ντροπή καί γύμνια..
Σάν κάποιος νά κρυφάκουσε τή μυστική μου καρδιακή προσευχή καί νά τήν ἔβαλε νά ἀκουστεῖ δυνατά μπροστά σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνεξέλεγκτα καί ἀδιάκριτα.... Ἔμεινα λίγο ἀκόμα κι ὕστερα ἄρχισε νά μέ βαραίνει ἐνοχλητικά ἡ ζάλη μου καί βγῆκα ἔξω...
Εἶδα τήν κοπέλλα πού εἴχαμε ἔρθει μαζί.. "Φεύγεις?" μέ ρώτησε...
-"Ναί,, ζαλίζομαι πολύ καί μοὐ φέρνει ἀπότομη κούραση...Ἔχει ὁ Θεός.."....
Μοῦ εὐχήθηκε ἡ κοπέλλα, εἴπαμε "καλό βράδυ" καί πῆρα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μέσα ἀπ' τό πάρκο, πού ήταν πολύ ἥσυχα....Καί κεῖ μποροῦσα ἄνετα νά μυρίζω νοερά αὐτό τό οὐράνιο ἄρωμα, πού εἶχε γιά λίγο ὁ ναός καί νά ἀκούω τίς μελωδικές φωνές νά ψέλνουν δυνατά καί καθαρά:
«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνον μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδώτα, καί σῶσον με.»....
Kαλημέρα νά ἔχουμε, Καλή Δύναμη σέ ὅλους μας....Προχωρᾶμε,ἀκόμα κι οἱ μυγιάγγιχτοι σἀν καί μένα..
Στήν εἴσοδο ἐπικρατοῦσε πολλή φασαρία...Εἶναι αὐτά τά ἐκκλησιαστικά εἴδη πρός πώληση πού γεμίζουν τό προαύλιο ἀλλά καί ἐσωτερικά τήν εἴσοδο τοῦ ναοῦ....Προχώρησα στό βάθος κι ἀκόμα ἀκουγόταν ἔντονα τό βουητό ἀπ' τό κουβεντολόι....
Κάθησα μπροστά στήν κολώνα πού ἦταν ἁγιογραφημένος ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐαγγελιστής....Κοιτοῦσε σοβαρά κατ'εὐθείαν μέσα στά μάτια....Τό μισοσκόταδο κι αὐτή ἡ ματιά, μοῦ ἔσβησαν τό βουητό ἀπ' τήν ἀκοή μου καί χώθηκα στίς προσευχές...
Ὥσπου ἔφτασε ἐκείνη ἡ στιγμή γι' αὐτό πού ψέλνουμε ὅλοι μαζί καί δυνατά, κι οἱ ψάλτες μέ τίς καθαρές χορωδιακές τους φωνές μέ ἀπογείωσαν...«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ». ...
Καί τότε βγαίνει ἕνα παληκάρι ἀπό τήν πλαϊνή πόρτα πού ἔχει τόν Ἀρχάγγελο καί ἀρχίζει νά φωτογραφίζει.. Καί γώ τό 'χασα ἀστραπιαία ὅλο αὐτό τό ὄμορφο πού κατάφερα γιά λίγο νά ζήσω....«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ». , ἀλλά ἔχω κάμερα Σωτήρ μου...Κι ἄν εἶχες γεννηθεῖ στήν ἐποχή μου καί δίδασκες καί ἀνάσταινες νεκρούς , ὅλα τά κινητά καί οἱ ψηφιακές θά εἶχαν τήν πρώτη θέση στό ἔνδυμα...
Μόνο πού ἐγώ ἡ κοινή θνητή, ἡ μυγιάγγιχτη, νοιώθω μέ λύπη ὅτι ἡ Χάρις δέν φωτογραφίζεται καί φεύγει ἐκείνη τή στιγμή.....Ξαφανίζεται.....
Ἀκόμα καί τίς Κυριακές, ὅταν φωτογραφίζει κάποιος, συγκεκριμένος κάποιος, τή Θεία Κοινωνία, πού ἔχει γατζωθεῖ ἡ προσευχή, ὁ φόβος, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίδα καί τό δάκρυ τῆς ψυχῆς καί ἐκτίθεται ἀόρατα ἀποτυπωμένη στά μάτια τοῦ κόσμου καί τήν κάθε καλή ἤ κακή σκέψη, νοιώθω ντροπή καί γύμνια..
Σάν κάποιος νά κρυφάκουσε τή μυστική μου καρδιακή προσευχή καί νά τήν ἔβαλε νά ἀκουστεῖ δυνατά μπροστά σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνεξέλεγκτα καί ἀδιάκριτα.... Ἔμεινα λίγο ἀκόμα κι ὕστερα ἄρχισε νά μέ βαραίνει ἐνοχλητικά ἡ ζάλη μου καί βγῆκα ἔξω...
Εἶδα τήν κοπέλλα πού εἴχαμε ἔρθει μαζί.. "Φεύγεις?" μέ ρώτησε...
-"Ναί,, ζαλίζομαι πολύ καί μοὐ φέρνει ἀπότομη κούραση...Ἔχει ὁ Θεός.."....
Μοῦ εὐχήθηκε ἡ κοπέλλα, εἴπαμε "καλό βράδυ" καί πῆρα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μέσα ἀπ' τό πάρκο, πού ήταν πολύ ἥσυχα....Καί κεῖ μποροῦσα ἄνετα νά μυρίζω νοερά αὐτό τό οὐράνιο ἄρωμα, πού εἶχε γιά λίγο ὁ ναός καί νά ἀκούω τίς μελωδικές φωνές νά ψέλνουν δυνατά καί καθαρά:
«Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνον μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδώτα, καί σῶσον με.»....
Kαλημέρα νά ἔχουμε, Καλή Δύναμη σέ ὅλους μας....Προχωρᾶμε,ἀκόμα κι οἱ μυγιάγγιχτοι σἀν καί μένα..
11 Ἀπριλίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου