Ξαφνική χαρά

Σημερινή διαδρομή γιά τό γυμναστήριο...Αύτή ἡ διαδρομή εἶναι σχεδόν καθημερινή πιά γιά μένα μισή ὥρα μέ τά πόδια κι ἀλλο τόσο νἀ γυρίσω..Ἑνα εἰκοσάλεπτο γυμναστική πρωινή στό σπίτι, ἡ συνήθεια τῶν χρόνων καί μιάμιση ὥρα στό γυμναστήριο...Κοντά ἕνα τρίωρο ὅλα μαζί...

Ἴσως νά μοιάζει ὑπερβολικό ἤ περιττό..Δέν ξέρω πραγματικά....Ὅμως αὐτό τό τρίωρο δέν σταματὼ νά σκέφτομαι..Ἔχω συνέχεια μιά προσευχή μέσα μου..Ἐρχεται παρελθόν καί λέω δόξα τῷ Θεῷ πέρασε..Ἔρχεται παρόν καί λέω δόξα τῷ Θεῷ ὅλα ὄμορφα κι ἔρχεται δειλά-δειλά λίγο μέλλον κι ἄθελά μου πάω νά φοβηθῶ καί λέω ἔχει ὁ Θεός ...

Κι ἡ προσευχή μιλάει μέσα μου λίγο μέ τήν Εὐχή, λίγο μέ τά λόγια μου κι ὄχι ὅτι εἶμαι σωστή, ἤ ἀρεστή ἤ ξέρω νά μιλάω καλά μέσα μου....Τίποτα μά τίποτα....

Εἶναι ἕνα τρίωρο ὅμως πού μέ γεμίζει μέ ἡρεμία, μέ ἐλπίδα, μέ ζωγραφιές καί χρώματα ζωντανά στό δρόμο.....Μοιάζει ὅπως ὅταν πηγαίνω στό πάρκο ... 

Ναἰ, στό δρόμο, σέ κάποιο ἀπό τά σπίτια μέ τίς λουλουδένιες αὐλές, εἶναι ἕνας μεγάλος σκύλος πού εἶναι ξαπλωμένος στή σκιά ἑνός πεύκου μέ τό ἔνα μάτι μισάνοιχτο καί βαριέται νά ἀναπνέει ἀπ'τή ζέστη...Περνάω κάθε μέρα καί βαριέται καί νά γαυγίσει...

Σήμερα ἦρθα μούρη μέ μούρη μαζί του στήν καγκελόπορτα καί ξαφνιάστηκα.... Ἔκανε μιά σγουρή ρυτίδα ἀνάμεσα στά μάτια του κι ἄρχισε νά με γαυγίζει......Μέ ξεκούφανε δηλαδή καί τρόμαξα λιγάκι καί εἶπα "Παναγία μου!" κι ἀμέσως χάρηκα καί χαμογέλασα.....

Νἀ τη ἡ όμορφιά.... "Παναγία μου", ἐκεῖ ἦταν καί εἶναι....Παντοῦ εἶναι γιά μᾶς, τά παιδιά μας, ὅλους μας..

28 Ἰουνίου 2017