Εἶχα μέρες νά πάω στό πάρκο νά χαλαρώσω λίγο στόν ἥλιο.....Τό σπάσιμο στό γόνατο μέ τίναζε σάν ἠλεκτρικό ρεῦμα.....Μόλις ἤπια τήν πρώτη γουλιά καφέ, χαμογέλασα χαρούμενη καί μοῦ εἶπα δόξα τῷ Θεῷ ....
Κι ὕστερα πῆρα μιά βαθιά ἀνάσα καί βγήκε πόνος ἀπ'τήν ψυχή μου....Πολύ δυνατός, πόνος τακτοποιημένος καί συμμαζεμένος μά τόσο δυνατός, πού γέμισα δάκρυα καί πλημμύρισε ὅλο τό βουνό κι άμέσως τό ζέστανε ὁ ἥλιος καί στέγνωσε..
Πέρασε μπροστά μου ἕνας ἡλικιωμένος γνωστός ἀπό τή γειτονιά καί μέ χαιρέτησε....Γεροδεμένος,μέ τό μπυροκοίλι του, φοροῦσε τή φορμούλα του καί χοροπηδοῦσε ἀνάλαφρα σάν κουνέλι....Σκόρπιζε στόν ἀέρα ζωντάνια καί ὀμορφιά....
Καί μετά πέρασε ὁ λευκός μου φίλος....Παρέσυρε μέ τό λουρί τό αφεντικό του πρός τό μέρος μου κι ἦρθε καί μοῦ 'σκασε ἕνα μεγάλο ρόζ φιλί στό πρόσωπό μου....Ἅπλωσα τά χέρια μου κάτω απὀ τίς λευκές προπέλες,στά μαγουλάκια του καί τόν χἀιδευα....Ἡ ρόζ γραβάτα εἶχε μείνει κρεμασμένη στόν ἀέρα κι εἶχε πάρει μία ἔκφραση "θέλω κι ἄλλο!"....
Πλησίασα τό πρόσωπό μου λίγο πιό κοντά καί μπόρεσα νά δῶ τή βρεγμένη ρόζ σπηλιά στό στόμα του στολισμένη μέ κατάλευκα γυαλιστερά βράχια...."Τίς ἀγαπάει τίς γάτες" μοῦ εἶπε τό αφεντικό του κλείνοντάς μου τό μάτι καί ξέσπασα στά γέλια....Ἔμεινα κι ἀλλο στό πάρκο γιατί ἤθελα νἀ πετύχω τή στιγμή πού θά ἤμουν μόνη....
Ἐκείνη τἠ γλυκιά μοναξιά πού σε ἡρεμεῖ....Πού νοιώθεις δυό ἀόρατα χέρια ἀπ'τόν οὐρανό νά κρατᾶνε σά κλαψιάρικο μωρό τόν πόνο σου, γιά να ξεκουραστεῖς....
Καλό μας μεσημέρι καί καλό ὑπόλοιπο τῆς ἡμέρας μας..
25 Ἀπριλίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου