Σάν κομίτης

Ὅταν κάνεις μιά διαδρομή καθημερινά, θά τύχει καί τό ἀπρόοπτο κάποια στιγμή..Τά ἀόρατα συμβόλαια τῆς ζωῆς..

"Φανή?", μέ σταματάει κάποιος στό δρόμο γυρνῶντας ἀπ'τό γυμναστήριο.. Τόν κοιτάζω ἀλλά δέν μοῦ θύμισε κάτι.. 

-"Εἶμαι ὁ Τάδε, ἀπό τό νοσοκομεῖο, μέ θυμᾶσαι?"

-" Μμμμ ναί καί ὄχι .. Ἰσως... Μπά, τελικά ὄχι ...Πέρασαν τά χρόνια..."

-"Ἔκανα τήν πρακτική μου στό τμῆμα σου...Τόσα ποὐ γίνονταν, δέν θά θυμᾶσαι.."

Καί ἐν τέλει θυμήθηκα.....Ἦταν κάποιος ἀπό τούς σπουδαστές, πού περνοῦσαν κατά καιρούς,  γιά νά κάνουν τήν πρακτική τους στή νοσηλευτική.... Δέν ἔδειχνε κινητικότητα καί ἐνδιαφέρον γιά τόν τομέα αὐτό...Στήν ἀρχή σκεφτόμουν πώς ἡ πρακτική φέρνει ἀμηχανία καί σαστιμάρα στό ξεκίνημα, ὅπως σέ κάθε τομέα πού ἡ ζωντανή πραγματικότητα εἶναι ἀπογυμνωμένη ἀπό τό περίβλημα τῶν βιβλίων...

Ἔγινε ὅμως ἕνα περιστατικό πού μέ ἔκανε μέσα σέ λίγες στιγμές νά γίνω ἕνας κέρβερος πού βρυχᾶται ἀνεξέλεγκτος, κάτι ὄχι συχνό σέ μένα, ὅσο μονόχνωτη καί δύστροπη κι ἄν εἶμαι...

Γινόταν μιά ἐπείγουσα διασωλήνωση ἐκτάκτως σέ κάποιον ἀσθενή ἡλικιωμένο μέν, ἀλλά ὑγιής κατά τά ἄλλα.... Ἔπρεπε νά κρατηθεῖ στή ζωή, μέχρι νά μεταφερθεῖ  τό συντομότερο δυνατόν στήν ἐντατική μονάδα... Μῆνας καλοκαιρινῶν διακοπῶν....Ἀπό προσωπικό, μόνο ἐγώ, μιά νεαρή συνάδελφος καί ὁ σπουδαστής...

Τρέχαμε σάν τά ἄλογα...Κινούμασταν πυρετωδῶς σέ ὅτι χρειάζονταν οἱ γιατροί γιά νά συνεφέρουν τόν ἀσθενῆ.....Ὁ σπουδαστής στεκόταν ἀνάμεσα στήν πόρτα τοῦ γραφείου καί τό διάδρομο καί μιλοῦσε σέ κάποιον ..."Ἐγώ τήν πρακτική μου κάνω" εἶπε, "γιατί νά τρέξω, ἀφοῦ δέν πληρώνομαι.."

Αυτό τό ἄκουσα ὅμως πολύ καθαρά καί δαγκώθηκα ἐκείνη τή στιγμή...Ὅταν ἔγινε ἡ διασωλήνωση καί σταθεροποιήθηκε ὁ ἀσθενής, μεταφέρθηκε πιά γιά στενή παρακολούθηση...

Ἀφοῦ τακτοποιήσαμε μέ τή συνάδελφο ὅλα τά "πυρομαχικά", πηγαίνω στό γραφεῖο, ὅπου ἧταν  ὁ σπουδαστής καθιστός καί κάτι χάζευε στόν ἀέρα..

-"Ἐντάξει, τελειώσατε?", μέ ρώτησε χαμογελῶντας..

Αὐτό έσκασε σάν κομίτης  πάνω μου ... Ἔγινα ὁ Βεζούβιος πού ξέβραζε φωτιά καί λάβα...

-"Ἔχεις τό θράσσος νά ρωτᾶς?...Τόση ἀναισθησία πῶς τήν κουβαλᾶς?".. Ἐμᾶς δέν μᾶς ὑπολόγισες πού τρέχαμε σάν τά ἄλογα, μά δέν σέ συγκίνησε καθόλου ὁ ἄνθρωπος, πού ἔπρεπε νά κρατηθεῖ στή ζωή, μόνο καί μόνο ἐπειδή  ἐσύ δέν πληρώνεσαι?.. Καί στήν τελική μάθημά σου εἶναι καί η διασωλήνωση καί ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀσθενῆ ,ἀλλά ἄν καταφέρεις καί τό πάρεις τό "ρημαδοπτυχίο"σου, ἕνα παλιόχαρτο θά 'ναι στά χέρια σου, γιατί  ὄχι σέ νοσοκομεῖο, ἀλλά ούτε σέ χοιροστάσιο νά καθαρίζεις γουρούνια δέν θά σέ πάρουν... Γιατί, ἄν δέν ἔχεις ψυχή, οὔτε γιά τίς ἀκαθαρσίες τῶν χοίρων δέν εἶσαι ἄξιος.."...

Φαίνεται πώς οὔρλιαζα σά λυσσασμένη σκύλα, γιατί μπαίνουν οἱ γιατροί μέσα μαζί μέ τόν διευθυντή τῆς κλινικῆς τους καί παίρνει τό λόγο ὁ διευθυντής καί λέει μέ ἕνα ἀδιόρατο χαμόγελο κάνοντας μιά κίνηση μέ τό χέρι του, σάν νά κρατοῦσε πιστόλι σημαδεύοντας τόν σπουδαστή :  "Γιά νά φωνάζει ἔτσι ἡ συγκεκριμένη μας, πρόσεχε!! Ἡ κατάσταση ἐνδέχεται νά γίνει πολύ πιό σοβαρή γιά σένα, κύριε Τάδε.."..

Τελικά δέν κατάφερε νά βρεῖ ἐργασία στόν νοσηλευτικό τομέα... Ἴσως καί νά μήν προσπάθησε .. Δέν ρώτησα λεπτομέρειες κι οὔτε ἀναφερθήκαμε στό συγκεκριμένο κομμάτι τοῦ παρελθόντος... Ἡ ἀνάμνηση εἶχε γίνει πιά σάν ροῦχο πού πλύθηκε καί γάριασε....Ἀναρωτήθηκα κι ὅλας πῶς μέ θυμήθηκε ,ἀλλά μᾶλλον μέ τό δίκιο του...Δέν θά τήν εἶχε ξεχάσει τή λύσσα πού εἶχα βγάλει πάνω του...

Πολύτιμο δῶρο ἡ ὑγεία...Καί ἡ σωματική καί ἡ ψυχική....Ὑγεία...