Τό μελάνι

Ὅταν ἤμουν μικρή στήν πρώτη δημοτικοῦ, ἡ δασκάλα μᾶς ἔβαζε νά γράφουμε ἡμερολόγιο γιά νά ἀσκούμαστε στήν ὀρθογραφία καί στή σωστή σύνταξη τῶν λέξεων..Τό ἔχω ἀκόμα τό τετράδιό μου...Τό φωτογράφισα, τό ἔφερα ἐδῶ στό χῶρο μου καί ἔδεσε τό παλιό χθές μέ τό σήμερα.. 

Τά γράμματά μου ἤταν πολύ ἄσχημα καί δέν ἀλλαξαν ποτέ τήν ἀσχήμια τους..Κι αὐτό ἔγινε γιατί τό δεξί μου χέρι δέν ἦταν ποτέ ἐπιδέξιο..Τό ἀριστερό μου χέρι πού ἦταν εὐέλικτο στό γράψιμο, πέρασε ἀπό τή λογοκρισία τῆς ἐποχῆς καί ἀπορρίφτηκε..

Νά, ὅμως πού ἡ κόρη μου ἀπό πολύ μικρή ἔδειξε, πὠς εἶναι, αὐτό πού λέμε ἀριστερόχειρη κι ἔτσι ἀποδείχτηκε πιά, πώς ἡ λογοκρισία τῆς τότε ἐποχῆς ἀπότυχε νά καταργήσει τήν οἰκογενειακή ἀλυσίδα τῶν ἀριστερόχειρων ἀνθρώπων..

Ἡμερολόγιο σταμάτησα νά γράφω ἀρκετά μεγάλη, ὅταν ἐργαζόμουν στό νοσοκομεῖο....Δέν γραφότανε τίποτα πιά, μά τίποτα ἀπολύτως καί θά  ἀρρώσταινε καί  ἡ σκέψη μαζί μέ τή γραφή ...

Σέ κάποια φάση τῆς ζωῆς μου, ἀπό κακό χειρισμό δικό μου, τά ἡμερολόγιά μου ψάχτηκαν καί διαβάστηκαν κρυφά ἀπό μένα.. Παρ' ὅτι ποτέ δέν καταδείκνυα πρόσωπα, οὔτε ἤμουν περιγραφική, αὐτή ἡ παραβίαση μέ πείραξε συναισθηματικά πάρα πολύ..

Πῆρα τά ἠμερολόγιά μου ὅλα, ἐκτός ἀπό τό παιδικό μου, καί τά ἔβαλα ὅλα σέ μιά λεκάνη...Τή γέμισα μέ μπόλικο νερό γεμᾶτο σαπουνάδα καί χλωρίνη καί τά ἄφησα νά μουλιάζουν μέσα κεῖ ὅλη μέρα κι ὅλη νύχτα... 

 Κοιτοῦσα μελαγχολικά τόν ἀετό στίς φλόγες άπό τό παιδικό μου τετραδιάκι, πού δέν ἤξερα τότε τί σήμαινε... Εἶχα τραβήξει μόνο κάτι γραμμές, νομίζοντας πώς θά γίνει κάτι καί θά γλυτώσει τό μεγάλο πουλί...

Τήν ἄλλη μέρα πῆγα νἀ δῶ τί ἀπόγιναν ὅλα τά τετράδια στή λεκάνη...Εἶχαν γίνει μιά ἄσπρη  μεγάλη μαδημένη μᾶζα μέσα σέ μπλέ νερό, πού τό εἶχε βάψει τό μελάνι ἀπ' τά γραπτά... Δέν ἔνοιωσα ἄσχημα πού τό ἔκανα...

Γιά μένα σημασία εἶχε πώς τό γράψιμο τοῦ ἑαυτοῦ μου πάντα μέ βοηθοῦσε, οὔτε μέ πείραζε νά μέ διαβάζουν....Αὐτό πού μέ τσουρούφλισε σάν τόν ἀετό στό τετραδιάκι μου, ἦταν πού μέ διάβασαν κρυφά....Τό κρυφό ἔχει ἕναν σκοπό καί συνήθως δέν ἀποσκοπεῖ σέ κάτι καλό....Ἤ μπορεῖ νά ἀποσκοπεῖ σέ κάτι κακό.. 

Ἄρχισα νά ξαναγράφω φέτος καί δημοσίως φτιάχνοντας τό ἰντερνετικό μου καί χρωματιστό ἡμερολόγιο τοῦ ἑαυτοῦ μου.. Κι αὐτό μ'ἀρέσει γιατί, ἔχει κι ἄλλους ἀνθρώπους μέσα στό χῶρο, πού γράφουν κατά κάποιο τρόπο ἡμερολογιακά, χωρίς τή δημοσιότητα καί τήν κοσμοσυρροή, πού προσφέρουν τά διάφορα ἐργαλεῖα, τῶν ἱστολογίων.... 

Εἶναι ἁπλό, ἀνθρώπινο καί ἐπικοινωνιακό, γιατί χωρίς νά ἐπιδεικνύεσαι καί χωρίς νά στοχεύεις σέ ἰντερνετικές χίμαιρες, ξέρεις πώς κι ἄλλοι ἄνθρωποι παραμένουν ἁπλοί ἄνθρωποι.. Ἄν μή τί ἄλλο τό ἡμερολόγιο εἶναι προσωπικό δεδομένο στό διαδίκτυο τουλάχιστον τυπικῶς νομικά....

Κι εἶναι ὄμορφο νά συνυπάρχεις ἥσυχα μέ ἀνθρώπους πού δέν διαφημίζονται, δέν κερδοσκοποῦν, δέν προσθέτουν ἥ ἀφαιροῦν καί δέν ἀλλοιώνουν... Ἔχουν πάντα δικό τους μελάνι νά μιλᾶνε μέ τήν καρδιά τους χωρίς θόρυβο...

15 Ἰουλίου 2017