Μιά ἀνάσα

Σήμερα βρέχει πιό πολύ ἀπό χθές....Ἕνα εἰκοστετράωρο μέσα στό σπίτι....Πολύ γιά καλοκαιράκι πού μᾶς περιμένει στήν ἐξώπορτα....

Δέν ξέρεις ὅμως καί πῶς νά ντυθεῖς μ'αὐτό τόν καιρό....Βάζεις κάτι χειμωνιάτικο καί σέ λίγο καῖς σάν ψηστιέρα....Βάζεις καλοκαιρινό καί ξεκολλᾶς παγάκια ἀπ' τό δέρμα σου....Μικρό τό κακό....Καλοκαιρινά μέ ζακέτα.... 

Φτάνω στό πάρκο καί στέκομαι μές στή μέση.....Κανείς δέν κυκλοφοροῦσε .....Οὔτε ἕνας περαστικός, οὔτε σκυλοπαρέλαση, οὔτε παιδάκια ...Μαῦρα σύννεφα κατέβαιναν ἀπ' τό βουνό πού τό εἶχαν ἤδη μισοκουκουλώσει....Μύριζαν τά πεύκα καί τό χῶμα τή φρεσκάδα τῆς δροσιᾶς...

Φυσοῡσε ὅμως δυνατά...Τά μαλλιά μου θά 'χαν φτάσει ἤδη στά Προπύλαια ἀπό τώρα γιά τήν Κυριακή πού θά πάω νά φωνάξουμε "Ὄχι στήν κάρτα τοῦ πολίτη!"....Αὐτή ἡ μουντάδα τοῦ καιροῦ, τά ἀγριεμένα πεῡκα ἀπ' τόν ἀέρα καί τό μισοξαφανισμένο βουνό ἀπ' τά μαῦρα σύννεφα μοῦ 'διναν μιά ἡρεμία καί μιά σιγουριά πώς κάθε αὔριο εἶναι μία καινούρια μέρα.....

Δέν μπόρεσα νά μείνω παραπάνω.....Ἄρχισα νά κρυώνω πολύ καί εἶχα γίνει σάν ξεμαλλιασμένο σκιάχτρο πού δέν τό πλησιάζει οὔτε σπουργίτι.... Ἐπιστροφή στό σπίτι...Ἦταν μιά ὄμορφη ἀνάσα .... Αὔριο ... Ὅπως λέμε ἐλπίδα..

18 Μαΐου 2017