Πέρασε μιά μέρα κι εἶμαι κλεισμένη μέσα...Ὁ ἥλιος ἔπαιζε μαζί μου....Μοῦ χαμογελοῦσε πλατιά άπ'το παράθυρο κι ἔλεγα "καλλίτερα εἶμαι,θά βγῶ μέχρι τή μεγάλη σκάλα τοῦ δρόμου"....
Ἔβαζα παπούτσια, ἔπαιρνα καί τήν τσάντα μου καί μόλις ἄνοιγα τήν ἐξώπορτα, σκοτείνιαζε κι ὁ ἥλιος κρυβόταν....
Ἔβγαζα παπούτσια, ἄφηνα τήν τσάντα καί πήγαινα στό παράθυρο νά κοιτάξω τί μοῦ σκαρώνει ὁ ἥλιος....
Ἕνα τοσοδούλι συννεφάκι ἦταν κι ἔκανε τόση σκοτεινιά??....Καί ἀμέσως ἔβγαζε μπροστά ἀπ' τό συννεφάκι τἠ λαμπερή μουρίτσα του ὁ ἥλιος καί μέ τύλιγε ζεστά μέσα ἀπό τό τζάμι...
Ξανά παπούτσια, ξανά τσάντα, ξανά ἀνοίγω τήν πόρτα καί πάλι σκοτεινιά...Τό δοκίμασα καί τρίτη φορά, καί τό σκηνικό ἧταν τό ἴδιο...
Δέν πειράζει....Δέν πρέπει νά ξεθαρρεύω....Πιστεύω ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἕνα μετρητή πόνου ἀόρατα....Κάποιος ἀσυνήθιστος στόν πόνο, δέν τόν ἀντέχει σχεδόν καθόλου καί κάποιος ἄλλος συνηθισμένος νά πονάει ,ἔχει πάθει μιά ἄμβλυνση κι ἔτσι δέν καταλαβαίνει τό φυσιολογικό, ἄν μπορῶ νά τό πῶ ἔτσι, ὄριο τοῦ πόνου...
Τόν πρῶτο τόν λέμε "μή μου ἅπτου" καί τόν δεύτερο τόν λέμε χοντρόπετσο....Δόξα τῷ Θεῷ νά λέω ποὐ ἔπαιξε ὁ ἥλιος μαζί μου καί ἔμεινα μέσα στό σπίτι....
Ἔμεινα νά χαζεύω μπροστά στό παράθυρο μιά μαύρη γατούλα πού είχε σκαρφαλώσει καί κείνη σέ κάποιο παράθυρο καί μάζευε τόν ἥλιο νωχελικά στά μαλλάκια της....
Καλό μας ἀπόγευμα..
18 Ἀπριλίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου