"Θά κρατηθείς σήμερα νά μή ποστάρεις καμμία γάτα" μοῦ εἶπα....Περίμενα, περίμενα, περίμενα ακίνητη....
Βλέπω τό ἀριστερό μου χέρι νά πλησιάζει στά κλεφτά τό ποντίκι....Τό δεξί μου χόρευε στά πέντε δάκτυλα νευρικά πάνω στό τραπέζι....
"Τρέχα νά προλάβεις" τοῦ λέω....Σηκώνεται σβέλτα καί ἁρπάζει τό άριστερό μου, κάνοντάς το νά άφήσει έλεύθερο τό ποντίκι...
Ξαναγυρίζει τό δεξί μου χέρι στή δεξιά μεριά τοῦ τραπεζιού....Ἔχω πάρει ὕφος σκεπτικό, μισοσοβαρό-μισοαστεῖο...
Τό αριστερό μου χέρι ἔχει πιάσει πάλι τό ποντίκι καί μέ τό βελάκι κάνει ἀναζήτηση....Πρίν καλά-καλά τό ξανασκεφτῶ, ἔχει βρεῖ τή φωτογραφία καί τήν ἔχει ἀποθηκεύσει....
"Εἴπαμε", μοῦ λέω, "πρέπει νά σοβαρευτεῑς ἐντελῶς καί παντελῶς.. Φαντάσου ὅτι πρέπει νά φορέσεις ταγέρ.. Κάπως ἔτσι εἶναι."..
Μόλις διάβασα τή σκέψη μου, γούρλωσα τά μάτια,τέντωσα τή σπονδυλική στήλη σάν νά κατάπια κοντάρι ἀπό σκούπα καί τότε τό αριστερό μου χέρι πατάει τό "κλίκ"επιδεικτικά καί έπιδέξια λές καί πατούσε λά ματζόρε..
Καί νά τη !! ...Τά χέρια μου χειροκρότησαν χαρούμενα.."Χρῶμα δέν ἀλλάζουνε τά μάτια", λέει τό τραγούδι....Γιατί νά ἀλλάξω εγώ?
17 Ἀπριλίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου