Χθές τό ἀπόγευμα εἶπα νά πάω νά πληρώσω κάποιους λογαριασμούς....Θυμήθηκα πώς τό ταχυδρομεῖο λειτουργεῖ ἀπογευματινές ὦρες, κι ἐπειδή εἶναι μακρυά, ἀποφάσισα νά πάω ἐκεῖ, γιά να περπατήσω παρέα μέ τή δροσερή γκρίζα συννεφιά..
Κατεβαίνοντας τή μεγάλη κατηφόρα παίρνει τό μάτι μου μιά γιαγιά σ'ἕνα μπαλκόνι νά μέ κοιτάζει ἀγριεμένη γεμάτη δυσαρέσκεια...."Μάζεψε τά μαλλιά κοτσίδα πού εἶσαι σάν ἄλογο" μοῦ φώναξε δυνατά....
Χαμογέλασα κι ἐκανα μιά κίνηση τάχα μου ὅτι τά μαζεύω, ἔτσι ἁπλά γιά νά ἡρεμήσει λιγάκι....Καί ἀπομακρύνθηκα....
Κι ὅμως ἡ γιαγιά μέ ἔκανε νά νοιώσω ὄμορφα....Μέ εἶπε ἄλογο....Περήφανο μέ ἀγέρωχο βάδισμα καί ἐλεύθερο ν'ἀνεμίζει τά μαλλιά του, ὅπως τά πάει τό ἁπαλό ἀεράκι....
Πόσο διαφορετικά σκεφτόμαστε οἱ ἄνθρωποι....Τό μόνο μας κοινό εἶναι ὅτι παρομοιαζόμαστε μέ ζῶα....Λύκος, φίδι κολοβό, γάτα μέ πέταλα, κακό σκυλί ψόφο δέν ἔχει, γαϊδούρι, μουλάρι, γουροὐνι, σκουλήκι......
Δέν τελειώνουν τά ζῶα πού συγκρινόμαστε γιά νά δείξουμε πόσο εὔθραστή εἶναι ἡ ἀνθρωπιά μας.....
Καί κεῖνο πού μέ ξάφνιασε ἀκόμα περισσότερο, εἶναι πώς ὅσο καθόμουν μέσα στό ταχυδρομεῖο περιμένοντας τή σειρά μου, ἐνοιωσα ἕνα ἀπαλό χἀδι στά μαλλιά μου....Γυρίζω τό κεφάλι πρός τά πίσω καί βλέπω μια γυναίκα νά μου χαμογελάει πολύ γλυκά καί μοῦ λέει: "Τί ὅμορφα μαλλιά εἶναι αὐτά καί πλούσια.."..
Χαμογέλασα καί γὠ καί τήν εὐχαρίστησα γιά τά καλά της λόγια...Κι ἔτσι ἀπό ἄλογο, πού μοῦ ἄρεσε, ξανάγινα ἄνθρωπος καί μοῦ ἄρεσε περισσότερο γιατί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τό θέλει ἡ καρδιά του, μπορεῖ νά εἶναι πολύ συμπαθητικός καί ἀγαπητός στόν συνάνθρωπό του..
8 Ἰουνίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου