Τά πιόνια τῆς βαρεμάρας

Ἀρκετές φορές δέν θέλω νά γλυκαναλατίζομαι μέ ὄνειρα .. Θέλω νά βλέπω ἀνθρώπους νά μάχονται καί νά ἀντιδροῦν, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του καί στή ζωή του, γιατί ἔτσι νοιώθω πιό δυνατή κι ὅτι δέν εἶμαι μόνη μου, πού θέλω νά δώσω κλωτσιά στή βόλεψή μας καί τή συνήθεια νά χαϊδεὐουμε ὅ,τι φοβόμαστε, ὥστε νά μή χρειαστεῖ νά σκεφτοῦμε βαθύτερα τὀ αὔριο...

Γιατί τό αὔριο ἔρχεται ἀπό μόνο του κι εἶναι ἡ ἀσφαλής ρουτίνα τῆς μιζέριας... Φαντάζομαι ὅτι ὁ Θεός θά βαρέθηκε νἀ βλέπει μιά μεγάλη ἀνθρωποκυψέλη νά ἀγαπομοιράζει εὐλογίες καί γνώσεις καί εὐχές καί τάχα μου ἡρωικές μά ἄνισες καί ἄδικες φιλανθρωπίες μέ τή χλιαρότητα τῆς ραθυμίας καί μιᾶς κούφιας ρητορικῆς, πού βάζει λοῦστρο σέ αὐτή τή ραθυμία καί τήν ἀκηδία τῆς βολεψιᾶς μας ... 

Προτιμῶ νά φοβᾶμαι καί νά ἀντιδράω μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Θεός θά μεριμνήσει ὅπως πάντα...Προτιμῶ νἀ λυπᾶμαι,ὅπως λυπᾶμαι, καί νά μένω ξύπνια μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Θεός δέν θά μέ αφήσει νά πέσω στή νάρκη τῆς μοιρολατρίας.. Δέν θέλω νά βλέπω ἔμψυχα πιόνια κολλημένα σέ μιά μαγνητική σκακιέρα ἀδράνειας ὡσότου προκύψει ἡ ἧττα.. 

Ἀπό κάποιους ἀνθρώπους παίρνω καί γώ τά κουράγια μου.. Ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἀγωνίζονται, πού εἶναι ἔντιμοι καί ἔχουν ἀξίες καί δέν χρειάζεται καθόλου νά εἶναι δεξιοτέχνες...Ἀρκεῖ καί κεῖνοι νά πιστεὐουν ἀληθινά, χωρίς τεχνάσματα καί ψευτοβιώματα.. .Αὐτοί οἰ ἀνθρωποι μοῦ δίνουν καί μένα τή χαρά καί τήν ἐλπίδα καί τό καμάρι πώς ἡ ζωή θά ἀποκτήσει ἀξιοπρέπεια καί ζωντάνια καί πίστη ...

2 Ἰουνίου 2017