Γιά πολύ λίγο σταμάτησε ἡ βροχούλα καί βγῆκα βιαστικά νά μυρίσω φρέσκο ἀέρα στό πάρκο....Καλοκαιρινά μέ ζακετούλα, τά νερά μέσα στά πέδιλα νά μοῦ κρυὠνουν εὐχάριστα τίς πατοῦσες,ἡ δροσιά νά ἀνταγωνίζεται τή ζέστη τῆς ζακέτας κι ἐγώ ἔγινα ἕνα ξερόχορτο καταδιψασμένο νά χορταίνει δροσιά καί ζέστη μαζί μέχρι ποὐ μέ συνεπῆρε ὅλο αὐτό καί κοίταξα τά χέρια μου νά δῶ ἄν πρασίνισα....
Μιά μικρή λιμνούλα εἶχε σχηματιστεῖ λίγα μέτρα μπροστά μου καί πῆγα καί στάθηκα πάνω της καί μέ εἶδα....Σκέφτηκα πὠς εἶμαι ἀνόητη ἤ καί στενοκέφαλη....Μέ κατάπιε τό ἀσφυκτικό ρεῦμα τῆς ζωῆς μου καί ποτέ δέν μπόρεσα νά ζήσω καί νά μέ ἀγγίξουν αὐτά τά ἁπλά, τά ὄμορφα, τά χρωματιστά πραγματάκια στή φύση, πού δέν σταματάει ποτέ νά μᾶς τά μιλάει καί νά μᾶς τά δείχνει....
Παραλίγο νά μέ πῶ ἀχάριστη, ἀλλά ντράπηκα τό Θεό...Έφτασα κοντά στό γήπεδο....Καταπράσινο κι αὐτό....Πόσα πολλά πράσινα χρώματα ἔφτιαξε ἡ βροχή...Κάθε μέρα σχεδόν εἶμαι στό ἴδιο μέρος καί νοιώθω πὠς γυρίζει μιά σελίδα καί μοῦ δείχνει καινούρια πράγματα ἐνῶ εἶναι τά ἴδια....Ὄμορφα καί ἴδια καί ταυτόχρονα ἀλλιώτικα....
Ἴσως στή ζωή μου νά μήν προλάβω νά χορτάσω αὐτή τήν ἁπλότητα τῆς ὀμορφιᾶς...Αύτό τό κάθε μέρα ἥσυχα ἴδιο καί διαφορετικό μαζί..Δέν ξέρω καί δέν μοῦ πέφτει λόγος.. Θά 'θελα ὅμως νά προλάβω νά γίνω ἔτσι ἁπλή, ὄμορφα ἁπλή....Ὁ Θεός εἶναι Μεγάλος...Πάντα γιά ὅλους μας...Κάθε λεπτό καί ὥρα καί μέρα..
18 Ἰουνίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου