Τό ἀπογευματάκι μετά πού εἶχα γυρίσει ἀπ'τό γυμναστήριο πέρασα μέσα ἀπ'τό πάρκο....Κάθησα στό κιόσκι κάτω ἀπ'τό μεγάλο πεῦκο καί ἀπολάμβανα τή δροσούλα του.....Μέ πλησίασε μιά ἑβδομηντάχρονη φιλεναδίτσα μου, ἀπ'τίς καινούριες πού ἔχω ἀποκτήσει...
.Εἶναι σάν κοριτσάκι μέ γκρίζα καρέ μαλλάκια....Λεπτοκαμωμένη μέ κάτι μεγάλα καταπράσινα μάτια σάν φρεσκοποτισμένες μολόχες...Τά παιδιά της μένουν στή Ρόδο μέ τίς οικογένειές τους καί κάθε φορά που μέ βλέπει δακρύζει πολύ καί μοῦ λέει μέ παράπονο: "Μοῦ λείπουν τόσο πολύ τά παιδιά μου καί τά ἐγγόνια μου.."..
Καί γώ τῆς κάνω μιά ἀγκαλίτσα καί τῆς λέω ναζιάρικα: "Εἶσαι μιά κουκλίτσα καί ἡ κουκλίτσα μου θέλω νά εἶναι ὄμορφη καί ὄχι μέ τά ματάκια βρεγμένα.."....Κι ἀμέσως συνέρχεται καί φωτίζεται τό προσωπάκι της καί χαμογελάει κι ἀρχίζει νά μοῦ λέει αστειάκια....
Δέν τῆς λέω τίποτα γιά μένα....Οὔτε καί κείνη ρωτάει....Ποῦ καί ποῡ μοῦ λέει "Φανούλα μή στενοχωριέσαι, ὅλα καλά θά πᾶνε.."..Ἴσως νά τό λέει γιά νά τό ἀκούει καί ἡ ἴδια.....Ἡ κάθε μιά μας κρατάει ἕνα ἀόρατο κλειστό βιβλίο γεμᾶτο δάκρυα....Καμμιά μας δέν τό ἀνοίγει...
Τό κρατᾶμε σάν ἔνα ἱερό φυλαχτό, πού γεμίζει μυστικές προσευχές καί πηγαίνει κατ'εὐθείαν στό Θεό ἀπό ἔνα κρυφό μονοπάτι πού μόνο Ἐκεῖνος ξέρει...
Ἄρχισε ὅμως νά σκοτεινιάζει, γιατί μαζεύτηκαν σύννεφα νά φτιάξουν τή δική τους παρεΐτσα...Ἀνταλλάξαμε φιλάκια-μαγουλάκια καί φύγαμε νά ἡσυχάσουμε γιά μιά καινούρια μέρα..
18 Ἰουνίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου