Σιωπή χρυσός

Μετά τό γυμναστήριο καθήσαμε γιά καφέ νά ξεκουραστοῦμε.....Πῶς ἦρθε ἡ συζήτηση καί μιλούσαμε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τήν παράφραση τοῦ εὐαγγελίου ἀπό τόν προτεσταντισμό....Τελικά, μπορεῖ νά μιλᾶμε γιά καθημερινά μας θέματα, ἀλλά ὁ πυρήνας ὅλων τῶν θεμάτων εἶναι ὁ Θεός....Κάθε φορά πού ἐμβαθύνουμε Ἐκεῖ μᾶς πάει..

Ἔλα ὅμως πού κάποιος μπῆκε στή συζήτηση καί ἐμεῖς ἤδη μιλούσαμε καί μέ μιά ἠλικιωμένη κυρία γιά τό "πίστευε καί μή, ἐρεύνα.."..Ἠ ἴδια νόμιζε μέχρι τώρα ὅτι σήμαινε "πίστευε καί μή ἐρεύνα.."..Νά μήν ἐρευνᾶς δηλαδή, καί τῆς ἔκανε ἐντύπωση πῶς ἕνα τόσο δά σημαδάκι, τό κόμμα, μπορεῖ καί κάνει τήν ἀνατροπή στό σωστό δρόμο..

Μόλις αὐτός ὁ τύπος ἄρχισε νά μιλάει μοῦ κίνησε μιά ἀμυδρή ὑποψία...Ἕως ἕνα σημεῖο καλά τά πήγαινε...Ξεκίνησε μέ τόν Σωκράτη καί τόν Πλάτωνα, πού δίδασκαν τόν Ἕναν Θεό..Μετά ἔφτασε στήν Ἀτλαντίδα..Καλά  μέχρι κι ἐκεῖ.....Καί μετά ἔκανε τή στροφή πού ὑποψιαζόμουν ὅτι θά μέ χαλάσει.... Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία ἦταν Ἕλληνες κατέληξε.....Εἶδα μέ τήν ἄκρη τοῦ ματιοῦ μου τήν ἠλικιωμένη γυναίκα πὠς κατέβασε ρολά νοερά καί πολύ καλά ἔκανε...

Εἶπα νά ἀνοίξω τό στόμα μου καί νά τοῦ πῶ νά σταματήσει τά ἐθνοφυλετικά του αἰρετιλίκια ἤ νά πάει νά ξαναδιαβάσει γιά τά παιδιά τοῦ Νῶε,γιατί αὐτό τό κομμάτι τό εἶχε στά "ἀζήτητα" κατά πῶς φάνηκε...Ἔβλεπα ὅμως ὅτι ἡ παρέα  κρατοῦσε ἕναν μουδιασμένο ἐκνευρισμό καί προτίμησα νά βγάλω τό σκασμό, γιά νά μήν ὀξυνθεῖ αὐτή ἡ ἀρνητίλα, πού ξεπηδοῦσε σάν πίδακας..

Κοιταχτήκαμε, σηκωθήκαμε, τάχα μου νωχελικά, βαριεστημένα, κουρασμένα, ἔβαλα καί τήν πανοπλία μου στό γόνατο προληπτικά, μή μοῦ ξεφύγει κανένα κλωτσίδι καί ξαναχαλάσει τό γόνατο καί φύγαμε... Ἡ ἀρνητίλα μὰς ἔμεινε λίγο ἀκόμα μέχρι πού έκτονώθηκε στό χρόνο..

Τελικά τό σάπιο κομμάτι, ὅσο κι ἄν στολιστεῖ κι ὅσο ἄρωμα κι ἄν φορέσει, τήν ἀποφορά του δέν καταφέρνει νά τήν κρύψει μέ τίποτα...Κι ὄχι γιατί εἰμαστε ἐμεῖς οἰ εἰδήμονες καί οἱ ἄξιοι ἤ οἱ καλοπροαίρετοι, ἀλλά γιατί " Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ.....Μέ τό ζόρι "πατριώτης"?? 

Οὔτε ἐγώ ἀξίζω νά μιλάω, ἀλλά μόλις χαλάρωσα στό σπίτι μου καί τήν ἡσυχία μου, δέν κρατήθηκα νά μή σκεφτῶ ... Δέν ἀντέχω τόση "σοφία ψειράχ" γύρω μου...Τόση παραποίηση... Τό να πιστεύει κάποιος κάπου δικό του θέμα εἶναι, ἀλλά ἅμα βλέπει δυσαρέσκεια μέ εὐγενική ἀπόχρωση μάλιστα, ἡ σιωπή θά ἦταν ἕνα δεῖγμα σεβασμοῦ....Ἕνα κομμάτι χρυσός γιά ὅλους μας... Ἡ λογοδιάρροια ὅμως ἀκυρώνει ἀκόμα καί μιά καλή διάθεση, ἄν, ἄν, ἄν ὑπῆρχε...