Δεκαπενταύγουστο μέρα Γιορτή

Δύο μέρες μετά τό Δεκαπενταύγουστο...Μιά γλυκόπικρη γιορτή γιά μένα καί κάθε φορά νοσταλγική....Γλυκιά γιορτή γιατί γιά μένα αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή γιορτή τῆς Μητέρας ...Κι ἀντί νά τῆς κάνω ἐγώ  ἕνα δῶρο, μοῦ κάνει ἐκείνη....

Κάθε φορά τά χέρια μου εἶναι ἄδεια καί κάθε φορά εκείνη μοῦ τα γεμίζει μέ τήν ἀγάπη της...Ἡ πικρή γεύση δέν εἶναι τῆς γιορτῆς...Δική μου εἶναι....Τό ἀπομεινάρι ἀπό ὅλα τα Δεκαπενταύγουστα πού πέρασαν μέ τίς καμπάνες νά ἠχοῦν πολύ μακρυά, σά νά θέλω νά τρέξω νά τίς φτάσω καί νά μή μπορῶ....Κι ὕστερα νά βραδυάζει καί νά ψάχνω στόν οὐρανό τό αὐγουστιάτικο φεγγάρι καί νά μή τό βρίσκω πουθενά.....

Βρῆκα κάτι πού εἶχα γράψει πρίν ἑφτά χρόνια τέτοια μέρα σέ ἕνα μισοτσαλακωμένο ἀκτοπλοϊκό εἰσιτήριο..."Κάθε σταγόνα τῆς ζωῆς εἶναι γεμάτη ἀναμνήσεις πού ἀναζητοῦν νά τελειώσουν.."....Γι'αὐτό θυμήθηκα τά Δεκαπενταύγουστα πού πέρασαν νά κυνηγάω τή χαρά τους καί νά καταλήγω μέ τή λύπη νά μέ τυλίγει σάν ἐσάρπα...

Κι ὅμως μετά ἀπό ὅλη αὐτή τή δύσκολη διαδρομή, τό φετινό Δεκαπενταύγουστο μοῦ ἔδωσε μιά πολύ μεγάλη ἀγκαλιά... Γιά μένα ἦταν ἡ ἀγκαλιά τῆς Μητέρας....Τήν ἔνιωσα τή στιγμή πού παραιτήθηκα τελείως ἀπό τίς ἀντοχές μου μέσα στήν ἐκκλησία, σταμάτησε ἡ προσευχή μου καί ἡ προσοχή, καί κεῖ πού μέ γυρόφερνε ἕνας δυνατός φόβος, παραιτήθηκα καί ἀπό αὐτόν κουρασμένη καί τότε μέ σκέπασε αὐτή ἡ αγκαλιά πολύ ἁπαλά ,πολύ διακριτικά, πολύ ἥσυχα....

Ἕφυγε ὁ φόβος καί ἡ λύπη, ἔφυγε καί ἡ χαρά πού ἔψαχνα καί δέν ἐρχόταν ποτέ...Αὐτή ἡ ἀγκαλιά μέ ξεκούρασε τόσο πολύ, μέ ἀλαφρωσε  σάν πουπουλάκι ἀπό περιστέρι...

Παναγία μου!, σ'εὐχαριστῶ...

Δέν μ'ἀρέσουν οἱ ἰλαρότητες καί τά μεγάλα λόγια..Εἶμαι πολύ "μικρή" γιά νά μιλήσω "μεγάλα"...

Παναγία μου!,σ'εὐχαριστῶ...

Δέν ἔχω ἄλλα λόγια...

Παναγία μου!, σ'εὐχαριστῶ... 

17 Αὐγούστου 2017