ΤΑ «ΝΑΙ» ΚΑΙ ΤΑ «ΟΧΙ» ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

Πιστεύω πώς καί οἱ νονοί καί  οἱ γονεῖς, ἀκόμα καί τό περιβάλλον ἑνός μωροῦ, θά ἤθελαν νά γνωρίζουν κάποιες πολύ βασικές ἀλήθειες πού άφοροῦν τή  βάπτιση τοῦ μωροῦ τους καί νά μή βρεθοῦν στή θέση, πού βρέθηκα κάποτε ἐγώ...Νά πλένω τά βαπτιστικά μετά άπό νυχτερινή βάρδια στό Φλοῖσβο σά σεληνιασμένη καί νά φοράω στό μωρό μου χρυσά ζώδια, λίρες, ἀρχικά, ματόχαντρα κλπ, λές κι ἦταν μπιζουτιέρα, ἀκολουθῶντας τή νοοτροπία τοῦ περιβάλλοντος...

Τό κείμενο γράφηκε καί ἐκτυπώθηκε σέ Ορθόδοξο Ἱερό Ναό καί τό μεταφέρω ἐδῶ ὅπως ἔχει γραφεῖ: 

«ΝΑΙ: στον τακτικό και συχνό εκκλησιασμό, κυρίως και πρωτίστως, στον εκκλησιασμό της Κυριακής. Η θεία Λειτουργία δεν είναι απλά ένα «θρησκευτικό καθήκον», αλλά θεμέλιο και τεκμήριο της Πίστης και της Χριστιανικής ζωής μας. Χωρίς τη θεία Λειτουργία, χωρίς τη θεία Ευχαριστία, χωρίς τη μετοχή μας σε αυτήν, δεν μπορούμε και δεν γίνεται να λεγόμαστε και να είμαστε «χριστιανοί».

ΝΑΙ: στην όσο γίνεται συχνότερη θεία Μετάληψη και θεία Κοινωνία του νεοφώτιστου, κατά τις μεγάλες εορτές και Κυριακές, είτε από τον ή την Ανάδοχο (τον Νουνό ή την Νουνά του), είτε από τους δύο γονείς του ή έστω από την μητέρα του παιδιού. 

ΝΑΙ: στο συχνό «σταυροκόπημα» του παιδιού· δηλαδή, να χαράζουμε επάνω του –ευλαβικά, σωστά και ολοκληρωμένα– το παντοδύναμο σημείο του Τιμίου Σταυρού, να προσευχόμαστε μαζί με το νεοφώτιστο βρέφος με τις ιερές προσευχές της Εκκλησίας και της Πίστης μας («Πάτερ Ημών», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλον σου ή την δούλην σου», «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον τον δούλον σου ή την δούλην σου». «Άγιε ή Αγία του Θεού [του οποίου ή της οποίας φέρει το όνομα το νεοφώτιστο νήπιο] πρέσβευε υπέρ του δούλου σου ή υπέρ της δούλης σου». 

ΝΑΙ: στο να φοράει πάντα το παιδί τον Τίμιο Σταυρό πάνω του (είτε χρυσός είναι αυτός, είτε αργυρός, είτε ξύλινος) ή έστω να βρίσκεται δίπλα ή κάτω από το προσκεφάλι του (στο μαξιλάρι του). 

ΝΑΙ: στις μικρές πλαστικοποιημένες ή ξύλινες βυζαντινές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, του Αγίου ή της Αγίας που φέρει το όνομα το νήπιο, όπως και διαφόρων άλλων Αγίων, για να το συντροφεύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας. 

ΝΑΙ: στα λαδάκια από ιερές κανδήλες διάφορων θαυματουργών Εικόνων Μοναστηριών και Προσκυνημάτων ή στα βαμβακάκια από ιερά Λείψανα θαυματοφόρων Αγίων, για να τα έχει δίπλα του το βρέφος σαν φυλακτό και προστασία. 

ΝΑΙ: στη σταδιακή εκμάθηση του παιδιού των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, των Ιερών Ιστοριών από την Αγία Γραφή, την Καινή Διαθήκη, διάφορων ευχών και τροπαρίων από τον Ανάδοχο (τον Νουνό ή την Νουνά του), από τους γονείς του, έστω από τη μητέρα του και τις γιαγιάδες του.

ΟΧΙ: στο ξεμάτιασμα από ανθρώπους [άνδρες ή γυναίκες] που δεν είναι κληρικοί–ιερείς οι ίδιοι και που δεν φέρουν το πνευματικό αξίωμα της θείας Ιερωσύνης· οι οποίοι, δεν έχουν από την Εκκλησία κανένα απολύτως δικαίωμα και καμία απολύτως άδεια και «ευλογία» να «ξεματιάζουν» ελεύθερα και ασύστολα. Το «ξεμάτιασμα» σημαίνει ότι παραδίδουν το παιδί τους στη μισάνθρωπη εξουσία του αιώνιου εχθρού μας (του διαβόλου), κι ας φαίνεται εξωτερικά ότι «θεραπεύεται» και ότι «γίνεται καλά»! 

ΟΧΙ: στα ματάκια, στα πέταλα, στις χάνδρες, στα αγνώστου προέλευσης φυλακτά και στις περίεργες και ακαθόριστες «ευχές» και «προσευχές» του καθενός. 

ΟΧΙ: στα ζώδια και σε κοσμήματα «σταυρουδάκια» κυρτά και ασύμμετρα που δεν έχουν καλά και τέλεια το ιερό σχήμα του Τιμίου Σταυρού. Τέλος, 

ΟΧΙ: στο να εκτίθεται το βαπτισμένο παιδί σε παρέες και σε συνθήκες όπου υπάρχουν άνθρωποι που βλαστημούν, που βρίζουν, που εμπαίζουν και ειρωνεύονται την Ορθόδοξη Πίστη και Εκκλησία μας, άνθρωποι στους οποίους ευδοκιμούν κραυγαλέα πάθη, όπως το τσιγάρο, το ποτό, το ξενύχτι, γενικά η απρόσεκτη και ασύνετη ζωή που είναι γεμάτη άρνηση Θεού και αμαρτία του άθεου και αφώτιστου κόσμου.

⁜ ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ: 

Αφού περάσουν τρεις (3) ολόκληρες μέρες από το Μυστήριο της Βαπτίσεως, το παιδί θα πρέπει να «απολουστεί» (να πλυθεί και να καθαριστεί), ώστε να φύγει από το σώμα του κάθε αισθητό ίχνος του Αγίου Μύρου. 

Τα «απολουσίματα» (τα νερά από τις πρώτες καλές πλύσεις τόσο του σώματος του βρέφους, όσο και από τις πλύσεις των ενδυμάτων του και των εσωρούχων του), θα πρέπει να μαζευτούν σε κλειστά μπετονάκια και να χυθούν μέσα στο χωνευτήρι του ιερού Ναού και πουθενά αλλού. 

Το «απολούσιμο» είθισται να το κάνει πάντα η μητέρα του παιδιού μαζί με τον ή την Ανάδοχο (Νουνά ή Νουνό), μέσα σε ένα κλίμα εγκάρδιας χαράς και ευφροσύνης, δοξάζοντας το Όνομα του Τριαδικού Θεού για τη μεγάλη δωρεά του Μυστηρίου της Βαπτίσεως και του Χρίσματος που συντελέσθηκε στο σώμα αλλά και σε όλη τη μετέπειτα ζωή του παιδιού τους. Από το επίγειο τώρα στην αιωνιότητα της θείας αγάπης. »