Τό πεπελοχώρι

Εἶναι ἕνα μεγάλο στενό πού συνδέει κάθετα δύο λεωφόρους καί πηγαίνοντάς το μέ τά πόδια μέ βγάζει στό γυμναστήριο...Ἕξι μῆνες τώρα βλέπω καθημερινά τά ἴδια πρόσωπα...Τρίχρωμα, χοντρούλια καί μαλλιαρά...Ναί, μιλάω γιά γάτες...Ἔχουμε γνωριστεῖ πιά γιά τά καλά...

Εἶναι ὅλες κοπέλλες...."Πεπέλες" ὅπως τίς λέω χρόνια τώρα τίς θηλυκές χαϊδευτικά....Οἱ τρίχρωμες γατοῦλες εἶναι μόνο κορίτσια....Κάτι στό DNA τους, δέν ξέρω λεπτομέρειες, τίς κάνει πάντα κορίτσια....Δέν θά βρεῖς πουθενά τρίχρωμο γατούλη.....Ἤ δίχρωμος θά εἶναι ἤ μονόχρωμος...

Αὐτό τό στενό τό ἔχω ὀνομάσει πεπελοχώρι.....Εἶναι γραφικό, ἔχει στενά πεζοδρόμια γεμᾶτα δέντρα κι οἱ περιφράξεις τῶν σπιτιῶν εἶναι πέτρινες ἤ ἔχουν τά κάγκελα τά παλιά, πού μοιάζουν σά κεντητά.....Καί στίς γωνίες ὑπάρχουν πιατάκια μέ νεράκι καί φαγάκι.....Οἱ πεπελίτσες εἶναι στειρωμένες.....Ἔχουν τό χαρακτηριστικό μικροσκοπικό κοψιματάκι στό ἕνα τους αὐτάκι....

Τό πρωί εἶχε μιά ζεστή γκρίζα ἁπαλή συννεφιά.....Αὐτή τή στιγμή βέβαια ρίχνει ὁ ούρανός μάνικες καί νεροσωλῆνες.....Ἐκείνη τή στιγμή ὅμως πού περνοῦσα, δέν εἶχε ξεκινήσει ἡ βροχή καί σταμἀτησα νά τίς κάνω λίγο ἀγκαλίτσα....Ἦταν μαζεμένες στόν πέτρινο φράχτη ἑνός τριώροφου λιγάκι ἀνήσυχες....Περίμεναν τή βροχή....Τήν καταλαβαίνουν πολύ πριν ξεκινήσει....Καί στό δείχνουν...

Ἅμα βλέπεις τή γάτα νά πλένεται στόν ἥλιο μέ περισσή φροντίδα καί νά κουκουλώνει τό αὐτάκι της μέ τό χέρι, νά περιμένεις τή βροχή.....Μή σέ ξεγελάει ὁ ἥλιος....Ἔχε ὀμπρέλλα....Τό ἔνστικτό τους ζωγραφίζεται στίς κινήσεις τους...

Ἡ τρίχρωμη γκριζωπή ἀνέβηκε στήν ἀγκαλιά μου κατ'εὐθείαν καί ἄρχισε νά μοῦ ζυμώνει τή ζακέττα καί νά γουργουρίζει σάν ὑδροηλεκτρικό ἐργοστάσιο....Τέντωσε τό κορμάκι της καί ἔχωσε τή μουρίτσα της στό λαιμό μου μέσα στά μαλλιά μου...Ἀμέσως μετά ἄρχισε νά χώνει καί τά χεράκια της μέσα στή μπλούζα μου πίσω στήν πλάτη καί ἑτοιμαζόταν νά χωθεῖ ὁλόκληρη και νά κουρνιάσει γιά τά καλά...

Στήν πλάτη εἶχα κρεμασμένη τήν τσάντα μου, αὐτές τίς σχολικές, γιά νά χωράει τή χειμωνιάτκη "προῖκα"μου...Ἔσκυψα πρός τά κάτω νά ξεβολέψω τήν γκριζωπή πεπέλα, πού ἑτοιμαζόταν νά μοῦ γίνει αὐτοκόλλητη καί τότε ἔνιωσα μία  καί ξανά  ἄλλη μία ἐλαφριά πίεση στήν τσάντα μου....Εἶχαν ἀνέβει ἄλλες δυό τρίχρωμες μέ ἔντονα χρώματα πάνω στήν τσάντα μου λές καί ἤμουν τραπέζι....

Μ'ἔπιασαν τά γέλια....Γυρίζω τό κεφάλι πρός τό ἀπέναντι τριώροφο γιατί ἔνιωσα σάν νά μέ βλέπουν....Δέν ἔπεσα ἔξω....Μιά μαμά ἴσως μέ τό γιό εἶχαν μισάνοιχτο τό στόμα καί ἔβλεπα σχεδόν καί τά δόντια....Τά μάτια τους ἦταν μισόκλειστα καί τά πρόσωπά τους ἔβγαζαν ἔντονα τή λάμψη τοῦ γέλιου...Κάποιες ἐλαφρές χειρονομίες προσπαθοῦσαν νά κρυφτοῦν γιά νά μή φανεῖ τό τράνταγμα τοῦ γέλιου τους...

Ἔμοιαζα μέ χελῶνα φορτωμένη γάτες....Ἄρχισα νά γέρνω σκόπιμα πρός τόν πέτρινο φράχτη, ὅπως ἥμουν σχεδόν διπλωμένη, καί σιγά-σιγά οἱ χοντροῦλες πεπελίτσες γλύστρισαν πρός τά κάτω καί προσγειώθηκαν στό πλατύ πέτρινο χώρισμα....Τήν ἄλλη πού εἶχε σφηνώσει στή μπλοῦζα μου, τήν τράβηξα ἁπαλά πρός τά ἔξω τεντώνοντας τά χέρια μου πρός τά πίσω καί πρός τά πάνω -νά πῶς χρειάζεται ἡ γυμναστκή νά κάνεις τό λάστιχο-καί ἐπιτέλους ἐλευθερώθηκα ἀπό τίς μαλλιαρές ἀγαπουλίτσες μου...

Πολλά ἔγραψα σήμερα ἀλλά σταμάτησε ἡ νεροποντή καί εἰλικρινά αὐτά τά μικρά ναζιάρικα πλασματάκια σέ γεμίζουν μέ ἀγάπη....Ὄχι ἐπειδή εἶναι γατιά καί μεῖς, ὅποιοι ἐμεῖς ὑπαρχουμε, εἶμαστε "γατοῦδες", ἀλλά ἐπειδή, τουλάχιστον ἔτσι τό ἐρμηνεύω σέ μένα, μᾶς δίνουν ἄθελά τους ἕνα μαθηματάκι νά ἀγαπᾶμε χωρίς νά φοβόμαστε... 

Καλή μας συνέχεια...

13 Νοέμβρη 2017