Δῶρο Χριστουγέννων

Χθές Κυριακή, παραμονή Χριστουγέννων, ἴσα πού πρόλαβα νά ἀνάψω δύο κεράκια στήν ἐκκλησία....Ἤμουν πολύ δυσκίνητη, ζαλιζόμουν, χαζοπονοῦσα κι ἔλεγα πώς αὔριο, ἄν εἶμαι ἔτσι, δέν θά καταφέρω νά πάω στή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων...

Ναί, ἔχει σημασία πολύ γιορτινή γιά μένα...Ἔχω περάσει στή ζωή μου Χριστούγεννα μέ φαγοπότια, γλέντια καί ξεφαντώματα,... Χριστούγεννα μέ ἀρρώστιες, θανατικά, θλίψη καί πόνο καί σέ ὅλα αὐτά, καί στά καλά καί στά ἄσχημα, ἔβλεπα στά στολισμένα δέντρα μόνο τή Φάτνη, μικρούλα, φωτεινή καί ζεστή, νά θέλω νά μικρύνω καί γω, νά γίνω λιλιπούτεια καί νά χωθῶ σέ μιά γωνίτσα της νά ζεσταθῶ καί γώ..

Θυμὰμαι κατά καιρούς, χρόνια πρίν, στά γλέντια, κάποιοι ἐλάχιστοι μοῦ ἔλεγαν περίπου:"Μετά ἀπό τέτοιο γλέντι καί εἶσαι σά δαρμένο σκυλί....Τί παράξενη ποῦ εἶσαι! ....Ὅλοι θέλουμε τήν παρέα καί τό γλέντι.....Πρέπει νά'σαι πολύ δυστυχισμένη.." Κι ἐγώ γελοῦσα ἀμήχανα κι ἔλεγα "ναί, σωστά, εἶμαι πολύ παράξενη.."...Δέν τολομοῦσα νά πῶ σέ κανέναν πώς κάθε χρόνο λαχταροῦσα νά χωρέσω στή Φάτνη νά ζεσταθῶ κι ἀπογοητευόμουν πού δέν ἔβρισκα τόν τρόπο..

Ξημέρωσε ἡ μέρα τῶν Χριστουγέννων ζεστή καί ἡλιόλουστη....Εἶδα τό ρολόι καί εἶπα δέν προλαβαίνω..Εἶμαι καλά ὅμως... Θά πάω νά ἀνάψω ἕνα κεράκι καί νά κοιτάξω τή Φάτνη....Θά κλαψουρίσω στήν Παναγία, θά κοιτάξω τό μικρό Χριστό στήν Ἀγκαλίτσα της καί θά πῶ "πάλι χάλια τά ἔκανα ... "....

Ὅταν ἔφτασα δέν πίστευα στ'αὐτιά μου.....Ὅλα τά πρόλαβα.....Καί τό Εὐαγγέλιο, καί τό "Πιστεύω...", καί τό "Λάβετε, φάγετε..", καί τό "τά Σά ἐκ τῶν Σῶν...",  καί τό "Πάτερ ἡμῶν...",  καί τό κύρηγμα, πού ἦταν σοβαρό, μέ περιεχόμενο καί τή Θεία Κοινωνία...Ὅλα τά πρόλαβα...

Σχολίασα τό κύρηγμα γιατί εἶμαι μικροπρεπής.....Ἐκνευρίζομαι νά ἀκούω μόνο μέ τήν ἀκοή, χωρίς σκέψη....Δέν εὐχαριστιέμαι μέ τό στερεότυπο "πρέπει ἔτσι καί πρέπει ἀλλιῶς γιατί ἔτσι γράφει καί ἔτσι εἶναι..."Καί ὕστερα μιά ἀόρατη σβήστρα μέ κάνει νά ἀναρωτιέμαι ,τί ἔλεγε τόση ὥρα....

Τό κύρηγμα αὐτό, τό σημερινό, ἔλεγε γιά τή Φάτνη.....Ἔλεγε πώς δέν εἶναι μιά σκέτη ἀνάμνηση ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.....Εἶναι πρόσκληση δική Του μέ Ἀγάπη νά χωρέσουμε καί μεῖς στή Φάτνη μέ ἁπλότητα καί μέ πίστη καί νά γεννηθοῦμε μαζί Του..... Οὔτε "Χρόνια πολλά" λέμε τυπικά.. Λέμε "Χριστός Ἐτέχθη!...Ἀληθῶς Ἐτέχθη!", γιά νά τό ζοῦμε, νά τό βιώνουμε...

Μετά τή Θεία Κοινωνία ἔπιασα τόν ἑαυτό μου νά κάθεται στό βάθρο πού στεκόταν ὅλο τό ψαλτήρι μέ τά στασίδια τῶν ψαλτῶν...Κι ὁ νοῦς μου πῆγε στό κύρηγμα μέ τή Φάτνη, στήν παρά λίγο ἀπογοήτευσή μου, στό ὅτι πρόλαβα παρ'ὅτι δέν προλάβαινα...

Ἦταν Δῶρο Χριστουγέννων....Γιά λίγο ἔνιωσα πώς μίκρυνα τόσο πολύ καί χώρεσα στή Φάτνη καί ζεστάθηκα...Κράτησε ὅσο θά χρειαζόταν νά λύσω τή χρωματιστή κορδέλλα από ἕνα μου δῶρο... Ἦταν ὅμως ὑπεραρκετό.... Τά δῶρα πού ἀγαπᾶμε μένουν πάντα φωτεινά στό χρόνο ...Ἦταν πανέμορφο.... Δέν ἔχω λόγια καί μᾶλλον δέν χρειάζονται, γιατί οὔτε κορδέλλα ἔχει, οὔτε περιτύλιγμα..  Δέν περιγράφεται.....Ἀφήνει μόνο τή φωτεινή σφραγίδα του στήν καρδιά..

Μεσημεράκι πιά πῆγα στό πᾶρκο.....Ἀπόφυγα κάθε γνωστό καί γείτονα, νά βρεθῶ στό συνηθισμένο μου κιόσκι νά μαζέψω ἥλιο καί γαλάζιο καί πράσινο  καί νά κρατήσω ἀγκαλιά τό Δῶρο μου....Ναί, εἶμαι ἀκοινώνητη καί ταυτόχρονα μοναχικός ἄνθρωπος, τόσο ὥστε κάποιοι δέν τό ἀντέχουν καί  νομίζουν πώς ἡ μοναχικότητα εἶναι δυστυχία...

Δέν ἤθελα νά ἀκούσω "Χρόνια πολλά!"....Εἶχα κι ἕνα χαμόγελο πού δέν ἔλεγε νά σβήσει....Σά νά ἦταν ἡ χριστουγεννιάτικη κορδέλλα τοῦ Δώρου μου.... Ἤθελα νά κρατήσω αὐτό πού λέγαμε δυνατά στό ναό...

Χριστός Ἐτέχθη!

-Ἀληθῶς Ἐτέχθη! 

Χρόνια Πολλά καί Καλά  καί στούς Ἑορτάζοντες ! 

25 Δεκέμβρη 2017