Δεκαπενταύγουστο 2018

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι φρόνιμοι καί σοβαροί, πού εὔχονται ἥσυχα καί καρδιακά....Οὔτε γαλαζολούλουδα καί λικνιστές καρδιές, οὔτε μεγᾶλα λόγια οὐτοπικά, οὔτε ἀγγελόφτερα μοντέλα νά ἐξορκίζουν μουλωχτά τήν ἄσχημη πλευρά τῆς ζωῆς...

Γιά μένα οἱ μόνες εὐχές πού λένε τήν ἀλήθεια, πού δίνουν κουράγιο καί ἐλπίδα εἶναι  τῆς Ἐκκλησίας.....Δύσκολο αὐτό τό Δεκαπενταύγουστο καί  ἀπό τόν κόσμο μέ τά "χρόνια πολλά" δέν κατάφερα νά βρῶ οὔτε μιά εὐχή νά τή δεχτῶ...Δέν κατάφερα νά βρῶ οὔτε μιά εὐχή γιά νά τή δώσω...

Ἐπιστρέφοντας στό σπίτι ἔκανα μιά στάση στό πᾶρκο ...Ἤθελα νά σκεφτῶ ἀλλά οὔτε κι αὐτό τό κατάφερα....Κι ἔτσι ἔγραψα μισόλογα ἴσα νά βεβαιωθῶ ὅτι μπορῶ  ...

Ποιήματα κεντημένα μέ ματωμένες καρδιές

γιά πόνο καί θλίψη..

Ἔχω καί γώ ἕνα δικό μου βουβό κι ἀσήμαντο..

Ἕνα κλᾶμμα πού δέν δάκρυσε

γιατί ξεψύχησε

καί μιά προσευχή στό Πᾶσχα τοῦ καλοκαιριοῦ

 ἄφωνη σάν οὐρλιαχτό πού πνίγηκε

χωμένο σέ μιά πετσέτα..

Ἔχει ὁ Θεός κι ἡ Παναγία πάντα ἔχει.

Μή τό ξεχνᾶς, μή τό ξεχάσεις,

μήν ξεχαστεῖς..

Ἐπιστρέφοντας ἀπό τή Θεία Λειτουργία, 15 Αὐγούστου 2018