Ἄλλη μιά φωτογραφία πού τράβηξα ἀπό τήν τηλεόραση χαζεὐοντας μιά παλιά ἑλληνική ταινία....Σά νά ἤμουν ἐκεῖ, αὐτός καί πιό πολύ ἡ φαντασία μου, ἡ σιωπηλή μου φλυαρία....Μιά σκοτεινή φιγούρα στό δέντρο νά αἰωρεῖται καί νά μοῦ τραγουδάει "ἡ ζωή εἶναι ὡραῖα".....Νά εἶμαι μέ πρόσωπο σοβαρό καί σχεδόν ἀγαλματένιο, νά μή μέ ζωγραφίζει μέ γραμμές ἡ ἔκφρασή μου, νά μή μπορεῖ νά μέ προδώσει, παρά νά προδωθῶ μόνη μου ἄν θέλω...
Μή μοῦ τραγουδᾶς, μή μέ γελᾶς.....Ἡ ζωή εἶναι ὡραία σέ αὐτά πού βλέπουν τά δικά μου μάτια....Πάρα πολύ ὡραία, ὅταν μπορῶ νά καθήσω σ'ἕνα παγκάκι νά μπερδευτῶ μέ τήν Ἄνοιξη πού φτάνει σέ λίγες μέρες....Ἅπλωσε ἤδη τόν ἥλιο της καί τά λουλούδια της πού κρατᾶνε πάνω τους ἀκόμα μικρές σταγόνες ἀπό τή βροχή....Τίναξε σά χαλί τίς πρασινάδες της καί σκέπασε τό χῶμα,τόσο πού τό καφέ του χρῶμα μοιάζει σάν ξεφτισμένη κουβερτούλα...
Αὐτή ἡ ζωή γιά μένα μπορεῖ νά τραγουδήσει καί νά χαρῶ.....Μιά ἁπλή μικρή κίνηση τῆς στιγμῆς.....Μιά θαμπή φωτογραφία κι ἀνοίγεις τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου, βγαίνεις ἔξω, πᾶς σ'ἐκεῖνο τό παγκάκι, πού ξέρεις, ραντεβοῦ μέ τήν Ἅνοιξη κι ἔχεις ἤδη ἀνοίξει ἐκείνη τήν πόρτα πού ἄνθρωπος δέν σοῦ τήν ἀνοίγει....Γιατί ὁ ἄνθρωπος ξέρει νά ντυθεῖ, νά στολιστεῖ, νά τραγουδήσει, ὅταν θέλει ὅμως, ὄχι ὅταν μπορεῖ, κι ἔτσι δέν μπορεῖ νά γίνει Ἄνοιξη....
Τί θέλει νά πεῖ ὁ ποιητής ἐκ τοῦ προχείρου ἤ ὁ ἀδέξιος φωτογράφος τῆς στιγμῆς;... Διάβασα πρόσφατα μιά φράση κάποιου ἀνθρώπου.....Ἀνθρώπου, ὄχι ἀτόμου ὅπως ἀποκαλούμαστε σήμερα μεταξύ μας καί δημοσίως..."για την οργή που αμαύρωσε και αντικατέστησε τη στοργή—, αφήστε με να μη μπορώ και να μη θέλω να μιλήσω".(π.Δ)...
Αὐτή εἶναι ἡ σημασία...Ἐκεῖ πού τό "δέν"-"μπορῶ", τό "δέν"-"θέλω" μιζεριάζουν, φλυαροῦν καί ἐγωπαθιάζονται, ἐσύ μέ διάκριση καί ψυχή νά μπορεῖς νά μή μπορεῖς καί νά θέλεις νά μή θέλεις...
Μέ τό καλό νά ἔρθει ἡ Ἄνοιξη..
15 Μαρτίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου