Σωπαίνω...

Βλέπω τούς ὁμοφυλόφιλους τοῦ φεστιβάλ νά κατεβαίνουν μέ ἀκραῖες ἐμφανίσεις στό διαδίκτυο...Βλέπω τό μπούγιο τῶν λαθρομεταναστῶν...Βλέπω τίς φωτιές καί τό σαματᾶ στό Μενίδι, τά ἐρείπια τοῦ σεισμοῦ στή Μυτιλήνη καί τήν άπόγνωση τῶν ἀνθρώπων...

Τά μοῦτρα τῶν πολιτικῶν, τίς εὐλογημένες καλημέρες καί τά πατερικά νά ἀναμειγνύονται μέ ὅλα αὐτά καί βλέπω καί τό χάλι μου τό μαῦρο, γιατί καί γώ ἔχω τίς ἀντιδράσεις μου καί τίς στενότητες τοῦ μυαλοῦ μου καί τελικά τί?? Τίποτα....

Κάτι λείπει,κάτι δέν γίνεται καλά...Τό εἶδα ἀπό κοντά...Τό ἴντερνετ γράφει ἀλλά δέν ἔχει φωνή...Ἡ φωνή ἀκούγεται μόνο ἔξω,ζωντανά, ὅπου κι ἄν εἴμαστε μά καί κεῖ δέν εἴμαστε....Ἐκεῖ ἔξω εἶδα μιά μοναξιά νά ἐπιβάλει παραίτηση, ἀπογοήτευση, φόβο καί ραθυμία..

Τί νά πῶ μετά? Σωπαίνω.. Νοιώθω ὅτι εἶμαι ἕνας ἀνόητος μέτοχος αὐτῆς τῆς μοναξιᾶς καί δέν τό θέλω....Θέλω τήν ἡσυχία καί τή σιωπή, τήν ἐπικοινωνία τῆς μοναχικότητας, ἀλλά δέν θέλω αὐτή τή μαζική μοναξιά πού γράφει ἀδιάκοπα ἀλλά δέν ἔχει φωνή..Τεχνολογική φασαρία ἀλλά ἄφωνη, σχεδόν ἄψυχη.. 

Μοιάζω μέ κριτής καί δέν τό θέλω...Εἶναι μόνο αὐτό πού ζῶ καί μέ κάνει νά λυπᾶμαι, γιατί ἄν δέν ἔβλεπα τούς ἀφανεῖς ἀγωνιστές στό παρασκήνιο τῆς ζωῆς μέ μιά διακριτικά λεπτή μεγαλωσύνη καί νά παίρνω κουράγιο, θά φοβόμουν ὅτι θά πεθάνω μόνη σ'ἕναν ψυχρό ψηφιακό κόσμο ασφυκτικά γεμᾶτο μόνο ἀπό μηχανικές έπαναλαμβανόμενες εἰδήσεις καί γνωσιολογίες ..

13 Ἰουνίου 2017