Ταμπέλλα

Λίγη ξεκούραση....Δέν χωρᾶνε ὅλα μαζί πιά στό μιαλό μου μέσα.....Πᾶρκο μέ τό γαλάζιο καί τό πράσινο, καί τό καφέ  του καί  τίς φιλενάδες μου τίς τεράστιες ἀγριομολόχες....

Ἕνα ἀγοράκι πανέμορφο, γύρω στά δώδεκα, μέ τεράστια γαλάζια ἐκφραστικά μάτια μέ πλησίασε καί μοῦ ζἠτησε εὐγενικά τσιγάρο...

-"Συγγνώμη, ἔχετε ἕνα τσιγάρο?"...

Κάπνιζα ἐκείνη τή στιγμή καί τοῦ ἀπαντάω μέ τό ἀναμμένο τσιγάρο στό χέρι..

"Ὄχι"..

-"Κι αὐτό στό χέρι σας?"..

-"Ὄχι γιά σένα..Ξέχνα το.."

-"Ἔχω ἄγχος..Γράφω ἕνα μάθημα.."

-"Καλή ἐπιτυχία νά ἔχεις.."

Αὐτό ἦταν..Καλλίτερα νά εἶχα πάει στό γυμναστήριο...Αὔριο, πρῶτα ὁ Θεός, αὔριο...Στενοχωρέθηκα...Λίγο ἀργότερα τό συζητοῦσα μέ μιά γνωστή μου καί τό μετάνιωσα...

-"Ἄ!! τό μαλακισμένο" μοῦ εἶπε μέ πολύ ἔνταση στή φωνή....

-"Γιατί ὅταν κάποιος, μικρός ἤ μεγᾶλος, ἔχει μιά ἀδυναμία, ἕνα μπέρδεμα, ἕνα σκάλωμα, γιατί τοῦ φορᾶμε τόσο εὔκολα τή μαλακοταμπέλλα?...Τά δικά μας σκαλώματα καί ἐλλατώματα ξαφνικά γίνονται ἄφαντα, μηδαμινά, ἀρκεῖ νά βρίσουμε ἤ νά ὑποτιμήσουμε τοῦ ἄλλου, κι ἔτσι θά πάρουμε τά συγχαρητήρια τοῦ ἔνοχου ἑαυτοῦ μας, γιατί δέν ἀφήσαμε νά φανεῖ ἡ δική μας μαλακοταμπέλλα..

Ἄν δέν κάπνιζα ἐκείνη τή στιγμή, πολύ πιθανόν νά μή μοῦ ζητοῦσε τσιγάρο τό ἀγοράκι...Σενάριο λέω...Θά μποροῦσε νά ζητήσει ἀπό ἄλλον, ἀλλά δέν θά τοῦ ἔδινα τουλάχιστον ἐγώ αὐτό τό ἐρέθισμα.. Κι οὔτε χρειαζόταν νά τό σχολιάσω ἀνεξέλεγκτα...Νά πῶς ξεσκεπάζονται οἱ μαλακοταμπέλλες.."...

Ἀπογοητεύτηκα....Μά τά 'θελα καί τά 'παθα... Ἡ δικιά μου μαλακοταμπέλα εἶναι μᾶλλον μεγάλη καί δέν κρύβεται....Κι οὔτε μέ νοιάζει νά κρυφτεῖ.....Ὅσο τή βλέπω, μαθαίνω....Τό κρυφό εἶναι πού ἀναστατώνει καί ἀνακατεύει......Αὐτό πιστεύω καί βάζω τελεία...

Ἔφυγα ἀπό τό πᾶρκο καί προχώρησα σκόπιμα σέ ἕνα στενό μέ ζαρντινιέρες στά πεζοδρόμια, ποῦ πᾶνε καί ξαπλώνουν στό χῶμα τους, ἀνάμεσα στά φυτά, γατούλια...Γατολούλουδα, ὅπως τά λέω χαδιάρικα, γιατί μέ τό ἀσπρόμαυρο καί τό κίτρινο χρωματάκι τους μοιάζουν σά γούνινα λουλουδάκια..

Ἐκεῖ ξεκουράστηκα..Ἔκανα μιά κίνηση μέ τό χέρι μου, σά νά ἔδιωξα μιά ἐνοχλητική μύγα, χαμογέλασα στίς μουρίτσες, πού μέ κοίταζαν βαριεστημένα μέ τά μισάνοιχτα ματάκια τους καί γύρισα σπίτι στήν ἡρεμία μου, στή σιωπηλή μου φλυαρία...Ἀκόμα χαμογελῶ καί δόξᾳ τῷ Θεῶ !

Μεσημέρι πιά καί καλή ὄρεξη σέ ὅλους ...Καλή μας συνέχεια..

7 Φεβρουαρίου 2018