Διαδυκτιακή κατάνυξη for ever..

Πασίγνωστο πιά τό download, τό κατέβασμα ἤ ἀλλιῶς λήψη ιντερνετικοῦ ὑλικοῦ παντός τύπου καί εἴδους....

Χωρίς γέλιο

Κοίτα πού δέ σηκώνω ἀστεῖα πιά.. Ἐξαρτᾶται βέβαια.. Γελάω σάν παιδί..Τά κουτοπόνηρα ὅμως, τά "τάχα" καί τά "δῆθεν" μέ δυσκόλευαν....Τά ἀνεχόμουν ἀλλωτε μέ ὑπομονή κι ἄλλωτε μέ σιωπή... Πέρασαν ὅμως οἱ ταλαιπωρίες τῶν χρόνων καί τό τσουβάλι τῆς ζωῆς γέμισε, ξεχείλισε καί δέν χωρᾶνε ἄλλα "ἀστειάκια"...

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Πλησιάζει σιγά-σιγά ἡ μεγάλη γιορτή τῆς Παναγίας μας..Μόνο αὐτό...Πάντα κοντά μας..

Σάν κομίτης

Ὅταν κάνεις μιά διαδρομή καθημερινά, θά τύχει καί τό ἀπρόοπτο κάποια στιγμή..Τά ἀόρατα συμβόλαια τῆς ζωῆς..

Μιά στιγμή άδικίας

Ἤμουν στή λεωφόρο καί χάζευα μιά βιτρίνα μέ πέδιλα.. Δέν μέ ἐνθουσίαζε κάτι γιατί οἱ τιμές τους ἦταν δυσανάλογες γιά τό δικό μου πορτοφόλι .. 

ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ!...

Μη φοβάστε 

να βηματίσετε στη μοναξιά·
να πέσετε στο κενό
που ξορκίζει η λογική.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ Ο ΘΕΣΒΙΤΗΣ

Ὁ ζῆλος του, ἡ ἀλήθεια του καί ἡ ἐρημικότητά του..

Τό μελάνι

Ὅταν ἤμουν μικρή στήν πρώτη δημοτικοῦ, ἡ δασκάλα μᾶς ἔβαζε νά γράφουμε ἡμερολόγιο γιά νά ἀσκούμαστε στήν ὀρθογραφία καί στή σωστή σύνταξη τῶν λέξεων..Τό ἔχω ἀκόμα τό τετράδιό μου...Τό φωτογράφισα, τό ἔφερα ἐδῶ στό χῶρο μου καί ἔδεσε τό παλιό χθές μέ τό σήμερα.. 

Στόν ἀέρα

Νόμιζα πὠς τό παράκανα στό γυμναστήριο..Ἤ πώς μέ πείραξε ὁ δεύτερος καφές...Ὄχι, δέν ἧταν αὐτά...Πονάει ἡ ψυχή μου σήμερα...Κάθε μέρα εἶναι χαρά Θεοῦ καί κάποια μέρα εἶναι λύπη ἀνθρώπου....

Βοήθειά μας !

Ἡ θάλασσα ἥσυχη καί ζεστή, ἀλλά δέν μέ ξεκουράζει πιά...Τό ἀντίθετο θά'λεγα...Γυρίζω στό σπίτι μέ μιά ἀνακούφιση, σάν νά ἤμουν ξενιτεμένη καί ἐπέστρεψα στήν πατρίδα μου...Φέτος πιάνω τόν ἑαυτό μου ἔντονα νά ἀναζητάει ἐπιλεγμένη ἀπόσταση ἀπό τόν κόσμο...

Ξαφνική χαρά

Σημερινή διαδρομή γιά τό γυμναστήριο...Αύτή ἡ διαδρομή εἶναι σχεδόν καθημερινή πιά γιά μένα μισή ὥρα μέ τά πόδια κι ἀλλο τόσο νἀ γυρίσω..Ἑνα εἰκοσάλεπτο γυμναστική πρωινή στό σπίτι, ἡ συνήθεια τῶν χρόνων καί μιάμιση ὥρα στό γυμναστήριο...Κοντά ἕνα τρίωρο ὅλα μαζί...

Οἱ δύο λέξεις

Ἐπιστροφή ἀπό τήν ἐκκλησία καί μετά...Τό μετά θά τό γράψω ὅταν θά γίνει χθές καί θά μέ ἔχει μάθει κάτι παραπάνω......Ναί, κάτι, ἔχει σημασία, γιατί τό κάθε"κάτι"χτίζει τήν ἡμέρα καί τή σκέψη καί τό νοῦ......

Δυό ρακέττες

Σήμερα πῆγα γιά μπάνιο..Περίμενα ὅτι θά ἐπικρατοῦσε η κουραστική φασαρία τῆς πολυκοσμίας ,ἀλλά ἔπεσα ἔξω...Παρ'ὅτι εἶχε πολύ κόσμο, ἐπικρατούσε μιά ὄμορφη ἡσυχία στίς παρέες...Μόνο οἱ φωνοῦλες τῶν παιδιῶν, τά γελάκια τους καί τα τσιριγματάκια τους ἀκουγόντουσαν πού πλατσούριζαν στά νερά κι εκαναν τά νουμεράκια τους... 

Τά ἁπλά καί τά ὄμορφα

Γιά πολύ λίγο σταμάτησε ἡ βροχούλα καί βγῆκα βιαστικά νά μυρίσω φρέσκο ἀέρα στό πάρκο....Καλοκαιρινά μέ ζακετούλα, τά νερά μέσα στά πέδιλα νά μοῦ κρυὠνουν εὐχάριστα τίς πατοῦσες,ἡ δροσιά νά ἀνταγωνίζεται τή ζέστη τῆς ζακέτας κι ἐγώ ἔγινα ἕνα ξερόχορτο καταδιψασμένο νά χορταίνει δροσιά καί ζέστη μαζί μέχρι ποὐ μέ συνεπῆρε ὅλο αὐτό καί κοίταξα τά χέρια μου νά δῶ ἄν πρασίνισα....

Τό κοριτσάκι μέ τά γκρίζα μαλλιά

Τό ἀπογευματάκι μετά πού εἶχα γυρίσει ἀπ'τό γυμναστήριο πέρασα μέσα ἀπ'τό πάρκο....Κάθησα στό κιόσκι κάτω ἀπ'τό μεγάλο πεῦκο καί ἀπολάμβανα τή δροσούλα του.....Μέ πλησίασε μιά ἑβδομηντάχρονη φιλεναδίτσα μου, ἀπ'τίς καινούριες πού ἔχω ἀποκτήσει...

Σωπαίνω...

Βλέπω τούς ὁμοφυλόφιλους τοῦ φεστιβάλ νά κατεβαίνουν μέ ἀκραῖες ἐμφανίσεις στό διαδίκτυο...Βλέπω τό μπούγιο τῶν λαθρομεταναστῶν...Βλέπω τίς φωτιές καί τό σαματᾶ στό Μενίδι, τά ἐρείπια τοῦ σεισμοῦ στή Μυτιλήνη καί τήν άπόγνωση τῶν ἀνθρώπων...

Κλαίει ἡ Κυριακή

Ἡ Κυριακή κλαίει σήμερα ἀπό τά ξημερώματα...Τὀ κήρυγμα στήν ἐκκλησία καιρό τώρα μουδιασμένο.....Θἀ ἔρθουν τά χειρότερα, κοντά μας εἶναι, εἶπε ὁ ἱερέας.....Κι αὐτό γιατί δέν ἀντιδροῦμε σέ τίποτα.....Ὅλα τά δεχόμαστε...

Τά πιόνια τῆς βαρεμάρας

Ἀρκετές φορές δέν θέλω νά γλυκαναλατίζομαι μέ ὄνειρα .. Θέλω νά βλέπω ἀνθρώπους νά μάχονται καί νά ἀντιδροῦν, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του καί στή ζωή του, γιατί ἔτσι νοιώθω πιό δυνατή κι ὅτι δέν εἶμαι μόνη μου, πού θέλω νά δώσω κλωτσιά στή βόλεψή μας καί τή συνήθεια νά χαϊδεὐουμε ὅ,τι φοβόμαστε, ὥστε νά μή χρειαστεῖ νά σκεφτοῦμε βαθύτερα τὀ αὔριο...

Τό ἄλογο

Χθές τό ἀπόγευμα εἶπα νά πάω νά πληρώσω κάποιους λογαριασμούς....Θυμήθηκα πώς τό ταχυδρομεῖο λειτουργεῖ ἀπογευματινές ὦρες, κι ἐπειδή εἶναι μακρυά, ἀποφάσισα νά πάω ἐκεῖ, γιά να περπατήσω παρέα μέ τή δροσερή γκρίζα συννεφιά..

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ..

Πάντα ὑπάρχει χῶρος γιά προσευχή...Στήν καρδιά ὅμως, ὄχι στό ἴντερνετ...Πλησιάζουν οἱ μέρες τῆς Παναγίας μας, τοῦ καλοκαιριοῦ τό Πάσχα μας..Θά ἀφήσω ἥσυχα ἐδῶ τήν ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ...

Πραγματικότητα στό ὄνειρο

Μιἀ μικρή βόλτα στό πάρκο πρίν τό καφεδάκι καί τά φιλικά μπλαμπλαδάκια μας, μοῦ ξύπνησε μιά ἐπιθυμία καί ὁ οὐρανὀς μοῦ χάρισε ἁπλόχερα πολύ ζεστό γαλάζιο κι έφτιαξα πάνω του καραβάκια λευκά νά προλάβω νά ταξιδέψω γιά λίγα λεπτά αέ μιά θάλασσα μικρούλα καί δική μου, νά χωράει στή χαρά καί τή λύπη μου καί νά με ξεκουράζει....

20 Μαΐου 2017

Μιά ἀνάσα

Σήμερα βρέχει πιό πολύ ἀπό χθές....Ἕνα εἰκοστετράωρο μέσα στό σπίτι....Πολύ γιά καλοκαιράκι πού μᾶς περιμένει στήν ἐξώπορτα....

Σπασμένη λάμπα

Ὅταν ξεκίνησα νά ἀνακαινίζω τό σπίτι μου, ἄφησα τήν ἐξωτερική λάμπα στό διάδρομο γιά τό τέλος....Ἦταν σπασμένη ἡ μπάλα του....Τελικά τήν ξέχασα τελείως καί τή θυμήθηκα τώρα τελευταῖα...

Θέα

Αὐτό τό τριχωτό μοσχαράκι τό βλέπω πολύ συχνά,ὅταν κατεβαίνω τίς πολλές τίς σκάλες γιά να βγῶ στόν κεντρικό δρόμο..

Μέ τό λευκό μου φίλο

Εἶχα μέρες νά πάω στό πάρκο νά χαλαρώσω λίγο στόν ἥλιο.....Τό σπάσιμο στό γόνατο μέ τίναζε σάν ἠλεκτρικό ρεῦμα.....Μόλις ἤπια τήν πρώτη γουλιά καφέ, χαμογέλασα χαρούμενη καί μοῦ εἶπα δόξα τῷ Θεῷ ....

Μιά περίσταση

Στό δρόμο ἦρθαν  καί σέ μένα κοντά κάποιοι"ἰεχωβᾶδες"νά τούς πῶ ἔτσι χοντρικά...Ἡ ζεστή Ἄνοιξη εἶναι ἡ ἐποχή πού βγαίνουν σάν τίς κατσαρίδες, ἕτοιμες γιά ἐξόρμηση...

Δέν ἔχω, ἀλλά ἔχω

Γιά μένα ὁ Θωμᾱς δέν ἦταν ἄπιστος..Τό ἀντίθετο..Ἦταν πολύ πιστός..Ἀπό ἀγάπη Τόν ἔψαχνε καί Τὀν ζητούσε νά Τόν δεῖ καί νά Τόν ἀγγίξει..Ἐπειδή Τόν ἐζησε καί Τόν πίστεψε καί στήριξε ὅλη του τήν έλπίδα σέ Κεῖνον..

Λίγη συννεφιά

Πέρασε μιά μέρα κι εἶμαι κλεισμένη μέσα...Ὁ ἥλιος ἔπαιζε μαζί μου....Μοῦ χαμογελοῦσε πλατιά άπ'το παράθυρο κι ἔλεγα "καλλίτερα εἶμαι,θά βγῶ μέχρι τή μεγάλη σκάλα τοῦ δρόμου"....

Τό κλίκ

"Θά κρατηθείς σήμερα νά μή ποστάρεις καμμία γάτα" μοῦ εἶπα....Περίμενα, περίμενα, περίμενα ακίνητη....

Ξανά καί ξανά...

Πηγαίνοντας νά τακτοποιήσω μιά δουλίτσα μου κοντά στήν ἐκκλησία, μπῆκα μέσα νά ανάψω ἕνα κεράκι ..Κοντοστάθηκα κι ἔνιωσα ἡ πιό ἠλίθια χριστιανή τοῦ κόσμου....Γιατί σάν ἄνθρωπος εἶμαι ἐλλιπής,πολύ ἐλλιπής....Στό γυρισμό γιά τό σπίτι μίλησα πιά μέ τόν ἑαυτό μου καί ἀνάσανα....

Φανταστικός γατούλης

Ποῦ ἀλλοῦ τέτοια ὥρα?.. Στό πάρκο....Ἁπαλή συννεφιά....Τό μεγάλο πλακόστρωτο μπροστά στό γήπεδο ἄδειο....Κάθισα στό παγκάκι ἀκριβῶς στή μέση, ἁπλώθηκα κι ὅλη ἡ ἔκταση ἔγινε τό παρατηρήριό μου μαζί μέ τό βουνό....

"Μάζέψου" εἶπα μέσα μου ἀλλά ἤδη εἶχα φύγει...Εἶχα φτάσει σέ μιά χαράδρα βαθιά, στήν ἀριστερή μεριά τοῦ βουνοῦ, πού δέν εἶχα προσέξει ἄλλες φορές...Ἦταν κλεισμένη ἀνάμεσα σέ πανύψηλα κυπαρίσσια..

"Τώρα θά χτίσω" σκέφτηκα...Κι ἔφτιαξα ἕνα ἐκκλησάκι μικρό μέσα σέ μιά μακρόστενη περιποιημένη αὐλή μέ ἄσπρη καγκελόπορτα κλειδωμένη.....Ἄβατο τό ἐκκλησάκι....Οὔτε ἄνδρες,οὔτε γυναῖκες....Μόνο μιά σιλουέττα πού φροντίζει τό ἐκκλησάκι καί τήν αὐλή καί δέν φαίνεται ἄν εἶναι ἄνδρας ἤ γυναίκα..

Κάθομαι πάνω σέ μιά μεγάλη πέτρα καί δέν ἀναρωτιέμαι γιατί καί πῶς..Ἀφοῦ εἶναι έτσι, ἄς εἶναι ἐτσι....Ὄμορφα πού εἶναι....Κι ὕστερα χαζεύω μέ ἡρεμία τό ζεστό φῶς τῶν κεριῶν πού φαίνεται από τή μισάνοιχτη πόρτα τῆς μικρῆς ἐκκλησίτσας....

Ἡ φαντασία τῆς φαντασίας μου εἶχε μείνει σ'αὐτή τή γαλήνη....Κι ὕστερα πάλι,ἄχ αὐτή ἡ φαντασία μου δέν ἄντεξε....Ἔφτιαξε ἕνα χοντρό, κίτρινο μαλλιαρό γατούλη, πού κοντοστάθηκε, τόν χάιδεψα καί βγῆκε ἔξω ἀπό τήν καγκελόπορτα κι ἄρχισε τά ναζάκια καί τίς ἀγαπουλίτσες....

Ἄχ, φανή μου, πρῶτα βγαίνει ἡ ψυχή καί μετά τό χούι, λέει ἡ παροιμία...Ἐπιστροφή στόν πολιτισμό....Καλή συνέχεια νά ἔχουμε....

3 Ἀπριλίου 2017

Τό μάθημά μου

Ἑτοιμαζόμουν γιά τή βολτίτσα μου...Ἤμουν ἐδῶ γιά λίγο καί πέφτω πάνω σ' ἕνα ἰντερνετικό πηγαδάκι μπλά-μπλά περί ἀναγεννημένων χριστιανῶν.."Μακρυά ἀπό ἰντερνετικές ἀναγεννήσεις" μονολογῶ ἐπί τόπου καί σηκώνομαι καί φεύγω....

Φαινομενική νίκη

Εἶναι ἀκατόρθωτο νά σέ πείσω ὅτι δέν εἶμαι κουμπί στό πληκτρολόγιο....Δἐν εἶμαι ρύθμιση τοῦ ἱστοχώρου....Κουράστηκες καί σύ πολύ, ἔκανες μεγάλο ἀγώνα νά χωρέσεις στήν καρδιά σου αὐτόν τόν γίγαντα,τόν πόνο, πού κάθε μέρα μέ σκότωνε καί κάθε μέρα ἔπρεπε νά ξαναγεννηθῶ γιά νά πονέσω πάλι.....

Χαμόγελα ἀληθινά

Στό πάρκο, πού μοῦ 'χει κλέψει τήν καρδιά, μιλοῦσα μέ τήν ιδιοκτήτρια ἑνός ἀπό τά διαμερίσματα.."Ἐδῶ γνωριζόμαστε ὅλοι μεταξύ μας..Εἴμαστε οἰκογένειες χρόνων..Καί τό σπίτι σου ν' ἀφήσεις ἀνοιχτό καί νά φύγεις,θά τό βρεῖς ἀπείραχτο...Κι ὅ,τι κι ἄν χρειαστεῖς, μιά πόρτα ἤ ἕνα κουδούνι ἄν χτυπήσεις, θά τρέξουμε ὅλοι.." μοῦ εἶπε..

Τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου.....

Χθές ἀπόγευμα Μεγάλης Δευτέρας...Παρέα μέ μιά κοπέλλα ἀπ' τή γειτονιά μου, πηγαίναμε τή διαδρομή γιά τήν ἐκκλησία..Μόλις φθάσαμε στό ναό εὐχηθήκαμε ἡ μία στἠν ἄλλη καί χωριστήκαμε...

Θάλασσα στό πάρκο

Σήμερα πού ξεκίνησα πάλι τό συνηθισμένο μου ρυθμό, πῆγα γιά καφεδάκι στό πάρκο...Διάλεξα μιά ἥσυχη μεριά,μιά χορταριασμένη κουλούρα μέσα στά χαμομήλια καί τά ἄλλα λουλουδάκια ἀνάμεσα σέ δύο πεύκα....Ἔνιωσα σά σκυλάκι πού κάνει πρῶτα δυό-τρεῖς σβοῦρες μέχρι νά βολευτεῖ.....Κοιτοῦσα μόνο τόν οὐρανό, τόσο ἐπίμονα,πού μοῦ φάνηκε σά γαλάζιος θόλος νά μέ σκεπάζει..

Κοντά σέ μία κάμπια

Πῶς ξέμεινες μοναχούλα σου καμπιουλίτσα πάνω στό χωματένιο μονοπάτι!..Τόσο μικρούλα ἡ ζωούλα σου....Νά σοῦ πῶ κάτι? Εμεῖς ζούμε πιό λίγο ἀπό σένα καί δέν τό ξέρουμε...

Λιλά

Νά σέ πάρω μαζί μου ν' ἀφήσεις τήν ὀμορφιά σου ἀποτυπωμένη στό γυάλινο χαρτί κι ὅταν τό πράσινο χαλάκι πού σέ στολίζει φορέσει τό καφέ τό μαραμένο, στό γυάλινο χαρτί θά εἶσαι ἀμάραντο νά μοῦ θυμίζει ὅτι τοῦ χρόνου ἐδῶ θά 'σαι πάλι ὅλο ζωή καί χρῶμα κι ἡ ομορφιά δέν τελειώνει ποτέ..

21 Φεβρουαρίου 2017

Φιλία οὐρανοκατέβατη

Σήμερα πῆγα τή φίλη μου μέχρι τό σταθμό κι ἀπό κεῖ πιά νά γυρίσει πίσω στό χωριό της...Μιά καταπράσινη δαντέλα πού τελειώνει στήν ἀμμουδένια ποδιά τῆς θάλασσας....

Τό λιβάδι στό πάρκο

Τί ὄμορφα καί σήμερα....Χάζευα αὐτό τό λιβάδι μέ τίς ἀγριομολόχες....Πόσο πιό μεγάλες μπορεῖ νά ὑπάρχουν....Δέν χωροῦσαν στήν κάμερα τοῦ κινητοῦ....Ἔκανα συνέχεια zoom out, τίς μίκραινα, τίς μίκραινα....Ἡ πραγματικότητα δέν μπορεῖ νά φωτογραφηθεῖ ἀπό μένα....

Τό δωράκι -μπούπ

Εἶναι ἕνας μικρούλης στό δίπλα τετράγωνο χαμηλά στήν κατηφόρα..Ἡ μαμά,τά τρία ἀδελφάκια καί οἱ γαμπροί..Ὁ μικρούλης κάθε φορά μόλις μέ δεῖ,τρέχει καί σκαρφαλώνει στό πόδι μου σά νά 'μαι δέντρο.

Μιά χαρά !

Μέ ρώτησε ἕνας γείτονας: " 'Εντάξει,βολεύτηκες στό καινούριο σου σπίτι?".."Ναί,μιά χαρά,δόξᾳ τῷ Θεῷ" τοῦ εἶπα..

-"'Από ποῦ εἶσαι?" μέ ρωτάει..

-"Δυστυχῶς δέν ἔχω χωριό....Ἅν εἶχα δέν θά τό ἄφηνα ποτέ νά ἔρθω ἐδῶ"..τοῦ ἀπάντησα.....